Empathie maakt het verschil tussen goed en slecht onderwijs

Een paar dagen geleden besteedde ik aandacht aan het pleidooi van Michael Wesch voor inspiratie, nieuwsgierigheid en verbeeldingskracht. De band tussen lerende en docent is volgens Wesch belangrijker voor goed onderwijs dan didactiek. In Why Good Classes Fail ligt hij dit verder toe, en benadrukt hij het belang van ware empathie.

Wesch doet in Why Good Classes Fail verslag van zijn observaties van diverse lessen. Daarbij valt het hem op dat de gehanteerde didactiek geen invloed lijkt te hebben op de betrokkenheid en interesse van lerenden bij het onderwerp:

the few truly fantastic classes I have stumbled into were just as likely to be “sage on the stage” lectures as they were to be based on more participatory methods. And the disheartening reality has been that a really bad lecture doesn’t fail as badly as a really poorly executed participatory class.

Succesvolle lessen onderscheiden zich van mislukte lessen door empathie, door authenticiteit en door oprechte interesse in lerenden. Wesch beveelt aan:

So rather than focusing on emulating particular techniques and methods, we should be doing everything we can to embrace, inspire, and use our own empathy in order to better understand and relate to our students. It is only from this space that we can effectively generate and use the appropriate techniques and methods for any particular task. In this way, there is no “recipe,” “secret sauce,” or “silver bullet” for teaching effectively that can be used by anybody, anytime, anywhere. 

Ik vind dit belangrijke constateringen. We moeten er voor waken dat pedagogiek niet ondergesneeuwd raakt onder vakinhoud en didactiek. Binnen de kennisbases voor lerarenopleidingen basis- en voortgezet onderwijs is hier aandacht voor. Hopelijk ook in de praktijk van alle lerarenopleidingen, en als het gaat om professionalisering van het zittend personeel.