Kids don’t play games for fun, but to tune their thinking verzet zich tegen klassieke vormen van e-learning, waarbij leeractiviteiten die we normaliter offline uitvoeren nu online uitgevoerd worden.
De auteur pleit daarentegen door game-based learning. Niet door bijvoorbeeld te werken met badges als beloning, maar door elementen als 'sensatie', 'fantasie', 'verhalen', 'uitdaging', 'ontdekking', en 'expressie' bij leren toe te passen.
Volgens de auteur zou je jongeren bij e-learning in staat moeten stellen ideeën, vaardigheden en kennis af te stemmen met andere lerenden.
Each time a kids does something new, the other kids learn from it dynamically, and the model of what is ‘good’ or ‘socially on par’ changes.
Als docent heb je daarbij een faciliterende rol, maar intervenieer je niet inhoudelijk.
What our kids are learning is that learning itself is dynamic and has a velocity that is best regulated socially by the members of the set.
Een interessante opvatting, waarvan ik me afvraag of deze in elke leersituatie stand houdt. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier ondernemersvaardigheden ontwikkeld of conflicten kunt leren hanteren. Maar leer je zo ook een brandstoffilter vervangen, een infuus aanleggen of een wetenschappelijke tekst analyseren?
De genoemde game-elementen zijn m.i. in verband met het motiverende karakter wel het overdenken en -waar mogelijk- het toepassen waard.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie