E-learning en “the long tail”

Het congres Social skills durch social software was redelijk traditioneel opgezet, vandaar dat Lee Bryant van Headshift een derde key note mocht houden. Maar ook deze was weer de moeite waard. Bryant ging eerst in op social software. Had niet gehoeven, maar hij deed het wel op een heldere manier.

Bryant durfde zelfs te stellen dat veel van de inspanningen op het gebied van e-learning uit de jaren negentig eigenlijk verspilde moeite waren (the lost world of e-learning dinosaurs). E-learning was te gestructureerd, te zeer top-down en te "prescriptive". Volgens hem is het belangrijker om in te spelen op het feit dat jongeren veel spontaan leren, en niet altijd structuur nodig hebben. Wat wel belangrijk is, is dat e-learning geresocialiseerd wordt (gekoppeld aan sociale contexten). Verder is het belangrijk om leren te personaliseren, en juist op dergelijke aspecten kan social software inspelen.

Bryant ging ook in op "the long tail": het fenomeen dat een beperkt aantal weblogs zeer veel bezoekers hebben. De meeste weblogs, daarentegen, trekken een beperkt aantal bezoekers. Maar samen overtreffen zij het totale bezoek aan de meest populaire weblogs. En juist dáár vinden de meest interessante interacties plaats (neem de Edubloggers). Hierdoor is er ook ruimte voor diversiteit (ander voorbeeld: dankzij Amazon kun je nu boeken aanschaffen, waarvoor vroeger geen markt was).

Lee Bryant had verder nog aardige typeringen. Hij omschreef weblogs als "sense making networks", en hij benadrukte de waarde van wiki’s voor co-productie. Hij stelde dat "different tools support different interaction nodes and depths of involvement". Bryant pleitte er voor om binnen organisaties experimenten met social software aan te moedigen. ICT-ers kunnen hier bij belemmerend werken en experimenten tegenhouden. Hij omschreef hen daarom als "priests in organisations". Een leuke metafoor, maar wat mij betreft ook een duidelijke overdrijving.