Gisteren had ik in Antwerpen een projectvergadering van het MALLE-project. Doel van dit project is het formuleren van richtlijnen voor managers van onderwijsinstellingen en opleidingsinstituten ten behoeve van de implementatie van een leven lang leren.
Aan deze bijeenkomsten namen deelnemers deel uit Bulgarije, België en Nederland, Het viel me op dat met name de Bulgaren en de Belgen sterk het accent legden op de pluriformiteit van de samenleving en de impact hiervan op educatie (intercultural learning). Ze pleitten sterk voor een doelgroepbenadering ("minorities"). In Nederland lijken we hiervan af te stappen.
Verder viel het me op dat men erg hoog gespannen verwachtingen had van de rol die educatie kan spelen bij het bevorderen van een multiculturele samenleving, waar sprake is van respekt.
De Nederlandse deelnemers waanden zich ook op een ander terrein in de jaren zeventig. We spraken onder meer over hoe docenten betrokken kunnen worden bij onderwijskundige veranderingen. Met name onze Vlaamse collega’s leken op een roze wolk te zitten door elke vorm van pressie uit te sluiten. Volgens hen moest je docenten verleiden. En ook nu bleek "respekt" een sleutelwoord: je moet respekt hebben voor mensen zoals ze zijn, ook als ze niet willen leren/veranderen (terwijl dat wel noodzakelijk is). Dat gold voor deelnemers aan educatie, maar ook voor docenten.
De Bulgaarse collega’s deden er op dit punt het zwijgen toe. In een eerder stadium van de discussie leken zij een sterke rol weg te leggen voor de manager die als leidinggevende richting aangeeft, ondersteunt en druk uitoefent. De manager draagt in hun ogen veel verantwoordelijkheid voor onderwijskundige veranderingen, daar waar de Nederlanders ook veel verantwoordelijkheid (en ruimte) bij (teams van) docenten neerleggen. De Belgen spraken niet over verantwoordelijkheid.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie