Ongeveer tien jaar geleden was er veel aandacht voor massive open online courses (MOOCs). Aan deze vrij toegankelijke online cursussen namen grote aantallen mensen over de hele wereld aan deel. Melissa Highton van de Universiteit van Edinburgh blikt in A look back over 10 years of Moocs terug op deze ontwikkeling aan haar universiteit.
De universiteit van Edinburgh heeft aanzienlijk geïnvesteerd in het ontwikkelen van deze cursussen, maar dit heeft volgens Highton een waardevolle ‘return on investment‘ opgeleverd, in de vorm van leerervaringen, de plaatsen die zij hebben bereikt en de impact die zij hebben gehad, zowel binnen als buiten de instelling. Momenteel biedt de universiteit 80 online mastercursussen en 100 Moocs en microcredentials aan, waarbij ze wereldwijd 4,7 miljoen lerenden bereiken.
Deze cursussen worden aangeboden in samenwerking met drie globale leerplatforms: Coursera, edX en FutureLearn. Highton benadrukt dat elke partner zijn unieke sterktes en zwaktes heeft. Het is essentieel om de strategie, doelgroep en inhoud goed af te stemmen met het juiste platform. Zo wordt de cursus “Football: More than a Game” zowel op FutureLearn als Coursera aangeboden om zowel de doelgroep in het VK als de Noord-Amerikaanse doelgroep te bereiken.
De samenwerking met deze platforms vereist volgens haar een zorgvuldige relatieopbouw. Het is belangrijk om regelmatig met elkaar te communiceren, zodat beide partijen elkaars doelen en motivatie begrijpen. Elk platform biedt een andere aanpak voor kwaliteitsborging en geeft verschillende inzichten over de lerenden. Dit is belangrijk voor het bijstellen van cursusinhoud en didactiek. De Universiteit van Edinburgh profiteert ook van het delen van cursussen in verschillende talen. Dit daagt de platforms uit om na te denken over het leveren van materiaal aan niet-Engelstalige lerenden, schrijft Highton.
Zij benadrukt ook het belang van samenwerking en kennisuitwisseling binnen de eigen organisatie. Het maken van Moocs biedt de kans om verschillende experts binnen de universiteit te verenigen, variërend van academici, educatieve technologen tot marketingprofessionals. Zij werken samen in de Online Course Production Service van de universiteit. Door samen te werken met diverse onderzoeksgroepen en organisaties, zoals Brain Health Scotland en de National Museums of Scotland, kun je binnen Moocs ook een breed scala aan perspectieven en inzichten aan bod laten komen. Moocs fungeren volgens de auteur als een kanaal voor kennisdeling, publieke betrokkenheid en wereldwijde discussies, vooral in tijden van grote geopolitieke veranderingen.
Experimenten zijn volgens haar van groot belang bij online leren, ook voor kennisontwikkeling binnen de eigen organisatie. Bij het maken en verzorgen van deze online cursussen hebben meer dan 200 academische collega’s, mediaproducenten, ‘learning designers’ en educatieve technologen volgens Highton hun tanden stukgebeten en hun vaardigheden voor online leren aangescherpt. Mede daardoor is men in staat zich snel aan te passen aan veranderende omstandigheden, zoals de recente Covid 19-pandemie. Door de ervaringen met Moocs kon de universiteit tijdens de lockdowns een gratis cursus aanbieden aan 55.000 gezondheidswerkers wereldwijd.
Melissa Highton eindigt haar terugblik met een aantal tips voor het aanbieden van korte online cursussen:
1. Durf te experimenteren. De wereld van digitaal onderwijs is constant in beweging.
2. Zorg voor betrokkenheid binnen de gehele organisatie.
3. Ontwikkel een strategie als je met meerdere platforms werkt.
4. Werk nauw samen met partnerplatforms en gebruik de beschikbare data om de impact van je cursussen te meten.
5. Let op de licenties van cursusmateriaal om het wereldwijd toegankelijk te maken.
Mijn opmerkingen
Onderwijsinstellingen die tien jaar geleden aan de slag zijn gegaan met massive open online courses hebben hiermee inderdaad vaak waardevolle leerervaringen opgedaan, en ook andere resultaten bereikt (zoals nieuwe doelgroepen bereiken). De verwachting dat Moocs zouden leiden tot een transformatie van het hoger onderwijs, en dat er op termijn nog maar een beperkt aantal instellingen voor hoger onderwijs zou over blijven, is niet waargemaakt. Er is op dit moment minder aandacht dan toen voor deze Moocs. Maar ze zijn nog steeds springlevend. Daarnaast valt op dat deze ontwikkeling een impuls heeft gegeven aan een grote diversiteit aan online cursussen. De verschillende Mooc-platforms bieden online cursussen aan die leiden tot een diploma, een (micro)certificaat, een bewijs van deelname, soms gratis, soms tegen betaling, waarbij gebruik wordt gemaakt van verschillende didactische aanpakken. Daarmee is ook één van de vraagstukken van destijds -hoe financieren we op langere termijn ‘gratis’ online cursussen’- beantwoord.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie