De driedimensionale virtuele wereld heeft het maar moeilijk. Toch zijn weer nieuwe 3D platforms in opkomst. Is er een derde leven voor virtuele werelden en leren?
In de jaren negentig werden er binnen het onderwijs experimenten uitgevoerd met de virtuele wereld Active Worlds. Deze omgeving was technologisch gezien echt z’n tijd ver vooruit. Scholen beschikten toen namelijk niet over voldoende krachtige computers om dit platform te gebruiken. Rond 2005 werd Second Life voor leren gehypt. De laatste jaren horen we hier nog maar weinig van. Toch wordt deze omgeving nog steeds voor leren gebruikt, en komen weer alternatieve virtuele werelden op.
Dat blijkt uit de bijdrage The sky’s no limit in virtual worlds. Steven Blum schrijft hierin dat nog steeds eenderde van de Amerikaanse colleges aanwezig is op Second Life en dat dit platform nog door 80% van de Britse universiteiten worden gebruikt. Er zijn nog steeds meer dan honderd educatieve regio’s binnen Second Life. Deze cijfers zeggen wel wat, maar natuurlijk lang niet alles over de mate van gebruik.
Toch overweegt een groep onderwijsinstellingen Second Life te verlaten in verband met de relatief grote hoeveelheid ‘volwassen’ gebieden binnen Second Life, vanwege het feit dat elke avatar jouw ‘klas’ kan binnen lopen, en vanwege online vandalisme. Bovendien heeft Second Life de verwachtingen niet waar gemaakt. Dat komt ook doordat we het gewone onderwijs binnen de virtuele wereld zijn gaan nabootsen, in plaats van gebruik te hebben gemaakt van de didactische eigenschappen van deze applicatie.
Dergelijke omgevingen lenen zich namelijk vooral voor exploratief leren, en niet voor het volgen van instructies. Blum geeft een voorbeeld van biologieonderwijs waarin lerenden als bijen een gigantische bloem bestuderen.
Volgens Blum komen nu alternatieve 3D platforms als Jibe of Open Cobalt op die juist deze manier van leren willen faciliteren. Binnen dergelijke platforms kun je bijvoorbeeld moleculen bestuderen of architecturen.
Docenten zullen dan we eerst moeten leren hoe zij de didactische eigenschappen van deze applicaties kunnen gebruiken.
Eigenlijk is het vreemd dat 3D-omgevingen zo moeizaam omarmd worden. Je zou zeggen dat het authentieke karakter het gebruik ervan zou bevorderen. Toch blijken deze omgevingen bepaald niet eenvoudig in gebruik te zijn. Vooral het creëren van artefacten kent een behoorlijk stijle leercurve. Bovendien moet je dikwijls gebruik maken van aparte software of plug ins, die regelmatig geupdated moet worden. Tenslotte moet je behoorlijk buiten bestaande kaders kunnen denken om de didactische eigenschappen van virtuele werelden te volle te kunnen benutten.
Pas als de gebruikersvriendelijkheid (het ‘gemak’) verbetert, dan is er volgens mij kans op een derde leven voor virtuele werelden en leren.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie