In vergeljking met het jaar 1900 is het uiterlijk en de inrichting van scholen drastisch veranderd. Maar geldt dat ook voor het onderwijsgeven?
Larry Cuban laat zien hoe scholen in meer dan honderd jaar veranderd zijn. De omstandigheden om te leren zijn drastisch verbeterd, en er wordt meer technologie gebruikt. Ook gebruiken docenten niet langer de stok om lerenden te disciplineren.
Maar wordt inmiddels ook op een andere manier onderwijs gegeven? Volgens Cuban houden veel onderwijshervormers hardnekkig vast aan het fabeltje dat er weinig veranderd is aan de wijze waarop gedoceerd wordt. Door te doen alsof docenten niet bereid zijn om te veranderen, proberen deze beleidmakers volgens hem een klimaat te scheppen waarin innovaties van bovenaf, verplicht, doorgevoerd kunnen worden (variërend van standaard toetsen tot de flipped classroom).
Cuban wijst op de grote en kleine veranderingen op het gebied van leren en doceren, die de afgelopen jaren voet aan de grond hebben gekregen binnen het onderwijs. Dit als gevolg van discussies over twee onderwijstradities (docentgecentreerd, leerlinggecentreerd). Deze discussie heeft geleid tot hybride benaderingen. Docenten hebben zich daarbij laten inspireren door beide tradities.
Volgens Cuban heeft dat geleid tot een grote diversiteit op het gebied van didactiek. Docenten werken met grote groepen, kleine groepen, duo's en individuen. Verder worden tal van bronnen gebruikt, en hanteren veel docenten een activerende didactiek. Cuban geeft aan:
Historically, I speak of those experienced teachers, not novices, who have made incremental changes anchored in their practical classroom experiences; teachers who try out different approaches, experiment with different materials, and figure out what works best with their students.
Verder stelt hij dat docenten zelden grote of radicale veranderingen doorvoeren. Het gaat meestal om kleine stappen (incrementele veranderingen). Dikwijls vallen ze niet eens op, waardoor de mythe nog steeds gebruikt kan worden dat docenten weinig veranderen.
Docenten kunnen dit doen omdat zij volgens Cuban beschikken over gedwongen autonomie, en omdat zij daarbinnen veel experimenteren en informeel leren.
Ik denk dat Cuban een punt heeft. Er is sprake van veel diversiteit binnen het onderwijs. Ik geloof ook niet in grote groepen docenten die niets willen veranderen.
Tegelijkertijd schrijft Cuban dat docenten vooral incrementele veranderingen willen doorvoeren. De vraag is echter of we daarmee voldoende uit de voeten kunnen. Of hebben het onderwijs en de samenleving juist belang bij een radicale innovatie?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie