Hoogleraar Denis Court beoordeelt zijn studenten niet met een cijfer, maar met voldaan/niet voldaan. Court doet dit vanuit een radicaal perspectief op onderwijs en leren. Dit lijkt hem duur te staan te komen. Zijn werkgever, de universiteit van Ottawa, eist van hem dat hij cijfers geeft. Anders dreigt ontslag. De universiteitspolitie heeft Court zelfs onlangs van het terrein verwijderd.
Court's argumentatie om niet met cijfers te werken:
With grades students learn to guess the professor's mind and to obey. It is a very sophisticated machinery, whereby the natural desire to learn, the intrinsic motivation to want to learn something because you are interested in the thing itself, is destroyed. Grades are the carrot and stick that shape obedient employees and that prepare students for the higher level indoctrinations of graduate and professional schools. The only way to develop independent thinking in the classroom is to give freedom, to break the power relationship by removing the instrument of power.
Court legt wel de zere vinger op de plek van beoordelingen binnen het onderwijs. Zie ook een eerdere bijdrage hierover (plus de bijbehorende reacties).
Het is lastig om op basis van dit artikel een mening te geven. Het belicht de kwestie slechts vanuit één perspectief. Wel interessant zijn de vragen:
- Moet je als onderwijsorganisatie met een uniforme manier van oordelen geven werken?
- Mag een docent die zich niet houdt aan centrale afspraken omtrent beoordelen ontslagen worden?
Via Stephen Downes
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Uniforme beoordeling heeft voor- en nadelen. Een duidelijk nadeel is dat het voor lerenden minder overzichtelijk is als iedereen er z’n eigen methode op nahoudt. Een voordeel kan zijn dat minder strakke regels mogelijkheden voor verbetering bieden.
Overigens snap ik het niet helemaal. Die man geeft weliswaar geen cijfers, maar oordeelt uiteindelijk alsnog met z’n pass/fail. En ook dan is de professor’s mind leidend.
Noord-Amerikaanse tentamens worden gewoonlijk op een elfpunts schaal beoordeeld, waarbij 10= uitmuntend (A+), 2= net-voldoende (D-), 1= compensabele onvoldoende (E) en 0= niet-compensabele onvoldoende (F). Studenten worden gewoonlijk afgerekend op het aantal behaalde tentamens (cijfer >1) en het gemiddeld behaalde tentamencijfer (GPA). De betrokken docent zweert bij een tweepunts schaal: P=2=pass, F=0=fail. Het probleem is dat zijn cursus zodoende niet kan worden ingeschaald in het GPA-systeem. Voor het Nederlandse schoolcijfersysteem zou zijn handelwijze minder problematisch zijn, maar hij zou wel de eventuele decisieregels voor het toekennen van cum-laudes en voor het compenseren van onvoldoendes frustreren.
Niets nieuws onder de zon, gebeurt bij ons ook in zekere mate. Vorig jaar heb ik zelf twee situaties meegemaakt. Onderdelen van een niv 4 opleiding werden niet met een cijfer beoordeeld, maar met voldoende etc. Is zelfs opgenomen in het oer! Toen de resultaten verwerkt moesten worden in het systeem, kreeg ik te horen dat het cijfers moesten worden, met als argument dat het administratief systeem het niet aan kon. Er werd zelfs even gedreigd met de examencommissie die mijn beoordelingen zou overrulen. Ook het resultaat van een evc-procedure gaf dezelfde problemen. Weer werd er druk uitgeoefend om toch maar cijfers i.p.v. voldaan te geven en weer het systeem dat geen letters/tekst kon verteren. Uiteindelijk is het in beide gevallen toch goed gekomen. Maar het zegt wel iets over in hoeverre het roc voorbereid is op het competentie gericht opleiden en de daaraan gekoppelde vormen van beoordelen.
@Michel Klijmij: dat gevoel had ik eerlijk gezegd ook een beetje. Hoewel het m.i. bij cijfers wat sterker werkt (de zesjes cultuur).
@Wes Holleman: dank voor de info. De bezwaren van de docent zijn echter héél principieel van aard.
@Paul Laaper: speelt het bij ons ook zo extreem (beveiliging die verwijdert) en principieel als bij prof.Court? In jouw voorbeeld lijken praktische bezwaren het geven van een ander oordeel in de weg te staan. Niet een andere onderwijsvisie.
@Wilfred: De bezwaren van het bestuur zijn eveneens heel principieel. Het bestuur vindt het onacceptabel dat een individuele docent de werking van het GPA-systeem ondermijnt. De GPA-score is namelijk een essentieel element in de decisieregels voor het halfjaarlijkse of jaarlijkse ‘bindend studieadvies’, voor de toekenning van het bachelordiploma en voor de toelating tot de masterfase. In deze casus gaat dus om een soort Griekse tragedie: het individuele geweten van een gewone burger botst met de juridische normen die een rechtvaardige koning in acht moet nemen.
Het lijkt me zinvol dat de onderwijsorganisatie nadenkt over de manier van beoordelen. Er zijn idd voor- en nadelen aan het geven van cijfers vs. onvoldoende/voldoende. Een goede mix is (zoals zo vaak) het beste antwoord denk ik. En over zo’n mix moet worden nagedacht, door *de docenten die de cijfers geven*
Als er eenmaal gekozen is voor een centrale afspraak dan mag een docent zich daar niet ongestraft aan onttrekken, lijkt me. Dat is toch de noprmale gang van zaken? Je onttrekt je ook op andere momenten toch ook niet ongestraft aan andere beslissingen waar je het misschien niet mee eens bent. Als je het wel doet, neem je het risico van de straf (boete voor te snel rijden, enz.). Of ontslag een passende maatregel is weet ik niet, dat staat vast beschreven in het arbeidsrecht (ook zo’n beslissing waar we ons niet aan onttrekken).