Vandaag en morgen vindt in Groningen dé conferentie over onderwijsvernieuwing en ICT plaats. In een aantal blogposts zal ik hier verslag van doen. Allereerst de opening.
Na de openingswoorden door Rob Schuur (CvB-voorzitter van gastcollege Noorderpoort), die in een notendop 20 jaar middelbaar beroepsonderwijs samenvatte, en een openingsact van studenten, mocht schrijfster en filosofe Joke Hermsen de zaal aan het denken zetten.
Zij pleitte voor narratief en empathisch onderwijs. Daarmee onderscheiden mensen zich van dingen met een scherm. Hoe verhouden mensen en het onderwijs zich tot technologisering van het onderwijs? Wat maakt een mens tot mens? Door twee zaken, aldus Hermsen:
1. Het verlangen naar verbondenheid.
2. Nieuwsgierigheid (dat tot creativiteit moet leiden).
Deze twee aspecten zouden juist door het onderwijs gestimuleerd moeten worden.
Computers kunnen zich niet in anderen verplaatsen. Kunnen zich ook niet verwonderen.
School is volgens haar een tussentijd waarin het ‘verwonderende kind’ zou moeten kunnen rijpen. Verbeelding moet daarbij van binnen uit opwellen. Hermsen pleitte er in feite voor dat lerenden de ruimte kunnen krijgen om echt te spelen en te experimenteren.
Hoe gaan scholen op een intelligentie manier gebruik maken van technologie? Wordt de kloof tussen begaafde en niet-begaafde lerenden niet groter? Zouden we geen “techno time out” moeten nemen? Hermsen wilde geen technofoob zijn, maar pleitte vooral voor menselijke interactie en dialogen waarbij het kunnen duiden van non-verbale communicatie belangrijk is. Zij pleitte voor een balans tussen old and new school methoden.
Hermsen schetste vervolgens een wel erg kort door de bocht negatief beeld van ICT, waarbij zij het gebruik van overdrijvingen (tonnen voor games, kinderen die niet meer buiten spelen, etc) bepaald niet uit de weg ging. Haar punt was duidelijk. Maar ze had er wat veel woorden en weinig nuance voor nodig.
Vervolgens mocht Steve Wheeler een heel ander verhaal houden. En wel over Learning in the Digital Age. Steve kwam voor het eerst in aanraking met ICT in het Evoluon in Eindhoven. Pas in de laatste 10 jaar zie je volgens hem een versnelling die -bij goed gebruik- kan leiden tot fantastische dingen in het onderwijs. Steve liet in hoog tempo een aantal aspecten de revue passeren.
Het gaat volgens Steve om connecties die we kunnen maken met nieuwe technologie (rhizomatic learning). Kennis zit namelijk in netwerken, zo citeerde Steve mensen als George Siemens. Daarbij valt ook volgens hem op dat de invloed en impact van ICT zo vaak wordt onderschat. We kunnen namelijk de toekomst niet voorspellen, maar wel proberen trends te duiden. Meerdere generaties maken gebruik van dezelfde technologieën, maar gebruiken wel een ander jargon (WTF kan ook Welcome To Facebook betekenen).
Verder veranderen ook de manieren van onderwijs verzorgen, onder meer dankzij mobiele technologie (biedt een persoonlijk venster op leren) en gaming. Didactiek is de ‘driver’, ICT de versneller, aldus Steve. Je kunt het verschil maken door ICT op een goede manier in te zetten, meent Steve.
Docenten hebben daarbij andere zorgen dan lerenden (doet ICT het wel vs heb ik wel wifi en batterij). Ook kan het gebruik van ICT een eind maken aan scheiding tussen vakken en het jaarklassensysteem omdat leren meer persoonlijker kan worden. Lerenden hebben daarbij ook ruimte nodig om te experimenteren (first attempt in learning). Mensen zijn verschillend. Daarom zou leren verder geflexibiliseerd moeten worden. Leren wordt persoonlijk, sociaal en verbonden. Er ontstaat een learning web (terwijl deze term van Ivan Illich uit 1970 is). Leren is ook een ‘maakproces’ geworden (learner makerspaces).
Andere manieren van leren vragen ook om digitale literacies, wat verder gaat dan vaardigheden. Het is in feite wijsheid. Het gaat om connecties, een context begrijpen, complexiteit begrijpen en betekenis verlenen. Darwikianism is dan ook belangrijk: als je niet digitaal wijs bent, zul je niet overleven.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie