Er is in onderwijsland momenteel veel discussie over de vraag of de Generatie Einstein wel in staat is om te leren en tegelijkertijd andere taken uit te voeren. Justine Pardoen van Ouders Online spreekt bijvoorbeeld van de mythe van het multitasken, Paul Kirschner en Arja Veerman noemen multitasking een "misverstand".
Guido Band en Richard Ridderinkhof zijn weer een stuk voorzichtiger. Hun artikel Zap! en het is weg. De voor- en nadelen van multitasken tijdens het leren bevat lezenswaardige informatie vanuit cognitief-psychologische invalshoek. Zij concluderen dat leren zonder afleiding het beste werkt, maar dat het afhangt van strategische factoren of zogenaamde ‘perifere informatie’ gunstig is voor taakprestaties. Ook kun je uit hun bijdrage de conclusie trekken dat multitasken bij complexe taken niet mogelijk is, maar dat het wel mogelijk is eenvoudige taken tegelijkertijd te doen (bijvoorbeeld een tekst doorlezen met muzak-achtige achtergrondmuziek). Verder zijn zij kritisch over het snel wisselen tussen taken (huiswerk maken, msn-en, mobiel bellen, huiswerk maken, enzovoorts). Zij spreken hierij van ‘wisselkosten’ die overigens door veel oefenen gereduceerd kunnen worden.
De auteurs gaan daarnaast ook in op muziek tijdens het leren kan leiden tot een gemiddeld spanningsniveau waardoor het beter lukt om te leren. Ook kan afwisseling tussen studietaak en plezier het leervermogen opkrikken.
Al met al erkennen wij de grote waarde die het voor leerlingen en studenten heeft om veelvuldig te oefenen met taakwisselingen en het selecteren van relevante informatie, bij voorkeur in een zelf gekozen context zoals een internet- of spelomgeving. Wij willen er echter voor waarschuwen dat studeren nog altijd lijdt onder een te belastende omgeving. Wie zapt tijdens het leren ontneemt zichzelf de kans om de stof diep te verwerken en erop te reflecteren. Dit soort nuances dreigt helaas verloren te gaan wanneer het multi-tasken met te veel enthousiasme wordt onthaald.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Ik weet niet meer wie ik hoorde uitleggen dat wat er gebeurt helemaal geen multi-tasken is, maar dat er sprake is van “task-switching”, waarbij “de jeugd” inderdaad veel makkelijker en veel sneller tussen verschillende taken wisselt dan “wij” voor raadzaam houden.
Jammer dat ik het vergeten ben want ik vond toen ik het hoorde uitleggen een heel plausibel verhaal.
In dit verband is het ook heel interessant om via Google eens te zoeken op:
Continuous Partial Attention
Of de site van Linda Stone te bezoeken:
http://continuouspartialattention.jot.com/WikiHome
Zelf merk ik in ieder geval dat ik m’n Twittertool steeds vaker uitzet omdat ik helemaal gek wordt van de attentie die telkens van me gevraagd wordt 🙂