Moderne kenniswerkers scheiden leren en werken niet langer. Deze les trek ik uit de blogpost The Future of Work Is Learning van Luis Suarez. In deze blogpost laat hij o.a. een ondernemer aan het woord die illustreert dat je in de huidige postindustriële netwerksamenleving geen harde grenzen kunt trekken tussen werk en vrije tijd, en dat je in feite ook permanent leert terwijl je werkt. Dit wordt onder meer mogelijk gemaakt doordat je dankzij moderne technologie permanent in verbinding kunt staan met je netwerk.
Suarez zelf benoemt in deze blogpost enkele kernbegrippen voor de toekomst van werk, die volgens mij ook van toepassing zijn op de toekomst van leren:
open, transparent, trustworthy, networked, meaningful
Impliceert dit dat je bijvoorbeeld niet meer deelneemt aan een studiedag of cursus? Nee. Maar deze leeractiviteiten zijn niet los te zien van je werk. Het betekent ook dat we bijvoorbeeld in CAO's geen aparte afspraken meer maken over hoeveel werktijd wij gaan besteden aan 'scholing'. Binnen het onderwijs is dit nog steeds praktijk (ik pleit al langer voor integratie van onderwijsontwikkeling en professionalisering).
Je maakt wat mij betreft überhaupt zelfs geen afspraken meer over hoeveel tijd je besteed aan werk (tijdschrijven doe je alleen voor jezelf), en over waar en wanneer je werkt. Afspraken hebben te maken met te behalen resultaten, beloningen en faciliteiten die jou als kenniswerker ter beschikking staan om te werken en leren. Die faciliteiten hebben op hun beurt te maken met technologie, ruimtes om in te kunnen leren, individuele en teambudgetten en autonomie om zelf invulling te geven aan je werkzaamheden. Bij het zelf geven van invulling aan je werk hoort dan ook: het inbouwen van reflectiemomenten.
Natuurlijk: je realiseert dit niet 1-2-3. Werk anders organiseren is een leerproces voor de organisatie en de werknemers. Maar het zou wel het perspectief moeten zijn.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie