De verschillende snelheden van factoren van onderwijsvernieuwing met ICT

Larry Cuban laat in iPads and Reforming Classroom Practice: Deja Vu? zien dat je te maken hebt met diverse factoren bij onderwijsvernieuwing en ICT. De ontwikkeling van deze factoren verloopt echter niet in hetzelfde tempo.

Cuban illustreert dat scholen bij de invoering van iPads (vooruit: tablets) zich weer vooral focussen op de ‘devices‘. Voor de rest gebeurt er in veel gevallen niet veel.

Hij gebruikt de metafoor van een klok in een hotel, die de tijd in verschillende tijdszones aangeeft:

There are such clocks for school reform also. Different reform clocks record the different speeds of reform talk, policy adoption, what happens in classrooms, and what students learn. Were these clocks in public view, policymakers, administrators, practitioners, and researchers would see that changes in policy talk and action have occurred but at different speeds, some far too slow for impatient reformers to notice. Framing reform as being recorded by different clocks makes the dominant belief in their constant failure a myth.

Scholen en onderwijsveranderingen hebben volgens hem te maken met verschillende klokken, die in een ander tempo lopen:

• De mediatijd verstrijkt het snelste. Nieuwe technologieën volgens elkaar in een rap tempo op, terwijl beleidmakers hoge verwachtingen hebben als het gaat om de invloed van technologieën op het verbeteren en veranderen van het onderwijs.
• De beleidmakertijd. De snelheid van deze tijd wordt bepaald door verkiezingen.
• De bureaucratische tijd. Deze klok heeft betrekking op administratieve en organisatorische acties die nodig zijn om afgekondigde beleidmaatregelen ingevoerd te krijgen. De complexiteit van het handen en voeten geven van beleid en voorgestelde vernieuwingen zorgt er voor dat deze klok traag verloopt. Cuban schrijft bijvoorbeeld dat de maatregel om gesegregeerde scholen tegen te gaan pas na zo’n veertig jaar geëffectueerd is.
• De uitvoerderstijd. Docenten voeren veranderingen vaak in slow motiontijd in. Daardoor is sprake van veel onderbenutte technologie. Computers zijn al in de jaren ’80 ingevoerd. Pas de laatste jaren worden zij in toenemende mate gebruikt door docenten. Uit eerdere bijdragen van Larry Cuban kun je overigens concluderen dat hij alle begrip heeft voor dit trage tempo (hoge werkdruk, weinig ruimte voor professionalisering, weinig onderwijskundig leiderschap, onvoldoende ondersteuning, enzovoorts).
• De klok van de lerende. De tijd op deze klok verstrijkt ogenschijnlijk ook traag, al concludeert Cuban eigenlijk dat deze klok te complex is om te lezen (lerenden gebruiken technologie voor leren ook thuis en zij leren meer dan wordt getoetst).

Emeritus-hoogleraar Larry Cuban adviseert om meer oog te hebben voor de trager lopende klokken, en om te accepteren dat onderwijshervormingen in slow motion verlopen. Als je je focust op de mediatijd dan kun je inderdaad niet anders dan concluderen dat onderwijsvernieuwingen falen.

Hij gaat wel wat al te gemakkelijk voorbij aan de urgentie van vernieuwingen. Als bepaalde veranderingen niet wenselijk maar noodzakelijk zijn, dan zul je een strategie moeten ontwikkelen die er voor zorgt dat je de verschillende klokken sneller kunt laten lopen. Het is evident dat je je daarbij niet moet beperken tot de ‘mediatijd’.