Mensen zijn bereid om kennis te delen, als zij eigenaar blijven van die kennis. Harold Jarche noemt dit The knowledge sharing paradox.
Ik ben het niet met alles eens wat Harold Jarche schrijft in zijn meest recente blogpost. Zijn typering van collaboratie en coöperatie deel ik bijvoorbeeld niet. Ook vind ik het vreemd dat hij informeel tegenover gestructureerd plaatst als hij teams onderscheidt van communities of practices en netwerken (ook al is dit onderscheid zelf wel waardevol).
Maar zijn beschrijving van de paradox van kennis delen is wel een belangrijke. Eigenaarschap is inderdaad belangrijk voor motivatie. Kennis is volgens Jarche erg persoonlijk. Als organisaties baat willen hebben van kennis van individuele medewerkers, dan zullen zij daar rekening mee moeten houden. Systemen voor kennisdelen moeten medewerkers in staat stellen hun kennis weer mee te nemen, als men de organisatie verlaat. Of systemen zouden vooral gericht moeten zijn op het aggregeren van kennis. Jarche schrijft:
Enterprise knowledge sharing will never be as good as what networked individuals can do. Individuals who own their knowledge networks will invest more in them. I think this means that innovation outside of organizations will continue to evolve faster than inside.
Jarche gaat overigens voorbij aan het feit dat veel impliciete kennis lastig te codificeren is, en slechts met veel moeite vast te leggen is in systemen. Dit is niet de meest efficiënte en effectieve manier. Daarnaast wordt de mate waarin medewerkers kennis willen delen, ook daar andere factoren bepaald (zoals vertrouwen).
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie