Tijdens de eerste sessieronde van de OEB 2024 mocht ik een paneldiscussie leiden over het gebruik van chatbots, en hoe je AI-assistenten bij leren, waaronder chatbots, kunt implementeren en opschalen om de betrokkenheid van lerenden te vergroten.
Tijdens drie presentaties deelden experts hun inzichten en ervaringen. Philipp Höllermann presenteerde allereerst zijn bevindingen over de implementatie van AI-chatbots bij zijn opleidingsinstituut. Hij richtte zich specifiek op hun functie als digitale leerassistenten en onderzocht hoe deze technologie kan bijdragen aan gepersonaliseerd onderwijs en verbeterde toegankelijkheid.
Het door hem besproken CampusGPT-systeem biedt vijf essentiële functies: directe dialoog over leerstof, diepgaande uitleg met praktische voorbeelden, ondersteuning bij tentamenvoorbereiding, doorverwijzing naar relevante bronnen en vertaalmogelijkheden. Een belangrijk beslismoment in het project was de keuze tussen zelf ontwikkelen of bestaande AI-oplossingen inkopen. Uiteindelijk werd besloten om bestaande taalmodellen zoals ChatGPT 4.0 te integreren met onderwijsspecifieke content.
De eerste resultaten van het project waren veelbelovend. Een pilot onder 800 gebruikers op twee universiteiten toonde aan dat 25% van de studenten actief gebruik maakte van het systeem, met een hoge tevredenheidsscore. Ongeveer driekwart van alle studenten beschouwt AI als een waardevol leerhulpmiddel, waarbij dit percentage onder CampusGPT-gebruikers nog hoger ligt. Het is opmerkelijk dat slechts 20% van de studenten verwacht dat AI menselijke docenten kan vervangen, en nog minder studenten (ongeveer 10%) denken dat universiteiten door AI overbodig zullen worden.
Studenten waardeerden vooral de continue beschikbaarheid, de persoonlijke ondersteuning en de snelle reactietijden van het systeem. Deze positieve resultaten leidden tot een grootschalige uitrol voor meer dan 4000 cursussen, ondersteund door geautomatiseerde gegevensintegratie en een centraal AI-beleid.
Vervolgens nam Hans-Christian Christiansen het woord. Hij plaatste de rol van AI-chatbots op het snijvlak van technologie en onderwijskunde. Door gebruik te maken van Marshall McLuhan’s mediatheorie schetste hij een genuanceerd beeld van de mogelijkheden en beperkingen van deze nieuwe onderwijstool. Hij vergeleek AI-chatbots met een moderne Socrates die studenten aanzet tot kritische reflectie en persoonlijke ontwikkeling. Toch schieten AI-chatbots tekort omdat zijn geen rekening houden met de context.
Christiansen analyseerde AI-chatbots vanuit McLuhan’s concept van “hete” en “koele” media. Als “heet” medium kunnen ze snelle, informatierijke oplossingen bieden, maar dit draagt het risico in zich dat studenten passieve ontvangers van informatie worden. Als “koel” medium kunnen ze juist actieve participatie stimuleren door interactieve dialogen en Socratische vraagstelling.
Tot slot presenteerde Alice Blezinger haar visie op het gebruik van AI om statische leertrajecten om te vormen tot dynamische, gepersonaliseerde leerervaringen. Ze identificeerde drie kernpijlers: adaptieve leerpaden, AI-gestuurde gebruikerservaringen en gepersonaliseerde nudges. Deze elementen maken het mogelijk om het leerproces beter af te stemmen op individuele behoeften en omstandigheden van studenten.
Blezinger benadrukte dat AI meer is dan alleen een hulpmiddel; het is een katalysator voor onderwijsinnovatie. Door adaptieve systemen te omarmen kunnen onderwijsinstellingen effectiever inspelen op studentenbehoeften en een betere balans vinden tussen flexibiliteit en doelgericht leren. Höllermann sloot zijn presentatie af met een toepasselijk citaat van Franz Beckenbauer: “Schau’n mer mal” – oftewel, de toekomst zal uitwijzen hoe dit zich verder ontwikkelt.
Ik heb tijdens de sessie geen aantekeningen kunnen maken. Ik heb ChatGPT gevraagd op basis van de vooraf ontvangen informatie een samenvatting te schrijven. Deze samenvatting komt aardig overeen met de presentaties.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie