Vandaag de dag kunnen we een combinatie van internettechnologieën gebruiken als uitbreiding en versterking van ons geheugen. Onderstaande, persoonlijke, casus illustreert dat weer eens.
De aanleiding van deze casus is triest. Gistermiddag ontving ik een WhatsApp-bericht van mijn zus. Ze was terug van een begrafenis van een goede kennis. Daar had men een aantal nummers gedraaid die zij via Spotify nog eens terug wilde luisteren.
Het eerste nummer was van Frank Boeijen, iets met “waterland”. Via Google heb ik haar de tekst van “Vaderland” gemaild.
Verder een versie van Ave Maria, “die ik zo mooi vind”. Via mijn muziekverzameling in iTunes heb ik naar “Ave Maria” gezocht. Ik heb meerdere uitvoeringen van dit lied hier staan. Ik vermoedde dat het ging om een versie op één van de CD’s van “De mooiste muziek uit Villa Felderhof & De Stoel”.
Nu biedt WhatsApp de mogelijkheid om gesproken berichten te versturen. Ik heb toen via WhatsApp een korte opname van dit nummer gemaakt en naar mijn zus gestuurd. Het bleek inderdaad om deze uitvoering te gaan.
Helaas ontbrak de naam van de artieste in mijn iTunes bibliotheek. Daarop heb ik de app Shazam gebruikt om te analyseren om welke artieste het ging. Het gevonden resultaat kon ik toen met mijn zus delen via WhatsApp.
In totaal heeft dit proces zich in 8 minuten afgespeeld. Het schrijven van deze blogpost heeft meer tijd gekost.
Volgens mij is deze persoonlijke ervaring een mooi voorbeeld van een manier waarop verschillende internettechnologieën het menselijk geheugen kunnen uitbreiden en versterken. Daarvoor is wel nodig dat hints zoals “die ik zo mooi vind” je voorkennis activeren, en je goed op de hoogte bent van de eigenschappen en functionaliteiten van de media waarover je de beschikking hebt.
Deze casus is een voorbeeld van informeel leren. Binnen ‘formeel leren’ kun je uiteraard ook dergelijke leeractiviteiten inzetten.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie