Volgen jullie Donald Clark al? Nee? Dan moet je dat nu zeker gaan doen. Clark is onlangs begonnen met een indrukwekkende blogmarathon van vijftig dagen waarin hij elke dag, op zijn geheel eigen wijze, de opvattingen over leren van theoretici als Plato, Piaget en Rousseau samenvat en becommentarieert.
Over John Dewey schrijft hij niet alleen dat deze de nadruk legde op leren via experimenteren en problemen oplossen, maar bijvoorbeeld ook dat Dewey vond dat scholen midden in de samenleving moeten staan (maatschappelijk relevant):
Structure and teaching were important. Perhaps his most important contribution to education is his constant attempts to break down the traditional dualities in education between theory and practice, academic and vocational, public and private, individual and group.
Over de Italiaanse marxist Gramsci schrijft Clark onder meer dat deze scholen zag als instituties die de bestaande hegemonie in stand houden. Zowel via het officiële curriculum als via het verborgen curriculum. Het onderwijs zou een gemeenschappelijke basis moeten bieden aan alle kinderen, ongeacht klasse. Clark legt in zijn beschrijving van Gramsci ook de relatie met informeel leren, volwasseneneducatie en internettechnologie. Dankzij bijvoorbeeld Wikipedia en open educational resources zou Gramsci’s ideaalbeeld wel eens gerealiseerd kunnen worden, meent Donald Clark:
A different breed of intellectuals may arise, free from the control of institutional academia. We may even see much learning break free, in the way Gramsci imagined, from the control of formal, coercive curriculum, assessment, qualifications and institutions.
Tegelijkertijd, zo vreest Clark, kan ideologisering van het onderwijs -zoals Gramsci doet- innovatie van leren wel eens in de weg zitten.
Een derde theoreticus, waar Clark aandacht aan besteedt, is Lev Vygotsky. Deze onderwijspsycholoog uit de vroege Sovjet Unie is één van de grondleggers van het sociaal constructivisme. Vygotsky heeft veel nadruk gelegd op het bevredigen van behoeften van de lerende, doordat zij zelf leerervaringen construeren waarbij zij begeleid en gefaciliteerd worden door een docent (‘mediation‘). Volgens Clark zijn Vygotsky’s opvattingen over de rol van taal bij leren achterhaald, terwijl diens ideeën over de zone van naaste ontwikkeling ook aan kritiek onderhevig zijn en door Jerome Bruner relevanter zijn gemaakt. Clark concludeert daarom:
The oft-quoted, rarely read Vygotsky appeals to those who see instruction, and teaching, as a necessary condition for learning and sociologists who see social phenomena as the primary determinant factor in learning. As a pre-Chomsky linguist, his theories of language are dated and much of his thought is rooted in now discredited dialectical materialism. For Vygotsky, psychology becomes sociology as all psychological phenomena are seen as social constructs, so he is firmly in the Marxist tradition of learning theory. One could conclude by saying that Vygostsky has become ‘fashionable’ but not as relevant as his reputation would suggest.
Met zijn blogmarathon over leertheoretici realiseert een erg bruikbaar en kritisch overzicht van (hopelijk) de vijftig belangrijkste denkers over onderwijs en leren. Clark maakt daarin duidelijk eigen keuzes. Ik zou zelf Karl Marx, Jezus en Mohammed in een dergelijk overzicht bijvoorbeeld niet verwachten.
Zie ook: http://www.learning-theories.com/
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie