Ik ben groot voorstander van het kijken over de schutting van de eigen sector waarin je werkt. Deze bijdrage van Laura Overton is dan ook uit mijn hart gegrepen. Overton betwist hierin de opvatting dat “in onze eigen baan blijven” altijd positief is. Zij schrijft dat een focus je eigen expertisegebied voordelen heeft, zoals efficiëntie, veiligheid en comfort, maar dat dit ook beperkend kan werken, vooral in een snel veranderende, onzekere wereld.
Laura Overton heeft dit artikel geschreven naar aanleiding van de Online Educa Berlin (OEB), die deze week plaatsvindt. Deze grootste internationale conferentie over online en blended learning trekt deelnemers vanuit onderwijs, overheid en bedrijfsleven aan. De conferentie heeft specifieke tracks die deelnemers helpen zich te verdiepen in hun eigen vakgebied Deze indeling in tracks kan volgens haar ook beperkend werken en zelfs keuzes inperken.
Focus op het eigen vakgebied bevordert het opbouwen van vaardigheden, efficiënt werken, expert worden en specifiek bijdragen aan een doel. Het strikt volgen van deze paden kan echter leiden tot een gebrek aan innovatie en samenwerking over disciplines heen.
Overton wijst op de waarde van het creëren van “kruispunten” waar verschillende vakgebieden samenkomen, zoals in de academische wereld waar disciplines samensmelten om complexe problemen aan te pakken. Voorbeelden hiervan zijn de vooruitgang in AI door de samenwerking tussen informatici, wiskundigen en cognitiewetenschappers, en verbeteringen op het gebied van de volksgezondheid door de samenwerking tussen epidemiologen, biostatistici, clinici en sociale wetenschappers.
De auteur merkt op dat adviesraden en denktanks ruimtes kunnen zijn voor het samenvoegen van disciplines, maar vaak beperkt blijven tot het verdedigen van eigen standpunten. Bij OEB constateert Overton dat, hoewel de conferentie theoretisch een ideale plek is voor samenwerking tussen verschillende sectoren, deelnemers vaak moeite hebben om echt van deze mogelijkheid gebruik te maken. De oversteek naar andere vakgebieden kan ons volgens de auteur uit onze ‘comfortzone’ halen, en helpen om nieuwe wegen te vinden in een complexe en veranderende wereld.
In het licht van deze uitdagingen pleit Overton voor het verkennen van nieuwe methoden om door het “oerwoud” van werk en veranderingen te navigeren, verwijzend naar het tv-programma “Survivor” oftewel Expeditie Robinson als een metafoor voor het samenbrengen van individuen met verschillende vaardigheden en ervaringen om nieuwe oplossingen te vinden. Het hebben van een doel is volgens haar een belangrijke motivatie om van onze paden af te wijken. De deelnemers aan Expeditie Robinson gebruiken hun focus op winnen om hun strategieën te bedenken. Niet-succesvolle teams zitten volgens Overton vol met individuen die in hun eigen vaarwater blijven en hun positie rechtvaardigen. Succesvolle teams bekijken en herbeoordelen hun individuele vaardigheden en vinden creatieve oplossingen om als team sterker naar voren te komen in een compleet vreemde omgeving.
Laura Overton roept de deelnemers van de OEB op om buiten hun gebruikelijke paden te treden en te profiteren van kansen voor intersectorale samenwerking. Ze benadrukt het belang van professionele nederigheid, nieuwsgierigheid, openheid, het omarmen van nieuwe ideeën en het onthouden van het grotere geheel, en formuleert hiervoor ook tips.
Je zou wat mij betreft niet alleen tijdens een evenement als de OEB over de grenzen van je schutting heen moeten kijken. Samenwerking tussen sectoren en leren van andere disciplines is m.i. heel vaak waardevol.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie