Het eind van het jaar is altijd een periode van bezinning. Op dit moment bezin ik me op de te hanteren strategie als het gaat om het realiseren van vernieuwingen op het gebied van leren, en (t)e-learning. Kiezen we voor incrementele veranderingen (kleine stappen), of moet het roer om?
In dit verband heb ik Technology First, Needs Last van Don Norman met interesse gelezen.
Volgens Norman worden conceptuele vernieuwingen vooral aangedreven door technologie. Ze komen tot stand omdat technologie hen eindelijk mogelijk maakten. Tegelijkertijd zijn de meeste vernieuwingen kleinschaliger en minder radicaal van aard.
Most innovations are small, relatively simple, and fit comfortably into the established rhythm and competencies of the existing product delivery cycle.
Daar komt bij dat de meeste radicale innovaties mislukken. Zelfs de meest eenvoudige veranderingen kosten veel tijd voor ze zijn doorgevoerd.
De belangrijkste vernieuwingen zijn echter technologie-gedreven. Zij zijn tot standgekomen zonder dat eerst is gekeken naar behoeften. Dat zijn de veranderingen ons leven hebben veranderd. Dat zijn de vernieuwingen waarvan we echt opgeworden raken. Tegelijkertijd gaat het daarbij om veranderingen die niet passen bij de levensstijl of bij het werk van mensen. Ook zijn veel van die vernieuwingen hun tijd vaak vooruit.
Kortom: kleinschalige veranderingen zijn dus vaak succesvoller, radicale innovaties mislukken eerder. Maar als zijn slagen, dan gebeurt er ook wat. Norman schrijft:
The technology will come first, the products second, and then the needs will slowly appear, as new applications become luxuries, then "needs," and finally, essential.
Als het gaat om leren kiezen onderwijsinstellingen en bedrijven volgens mij meestal niet voor radicale veranderingen, maar voor kleine stappen. Steeds wordt benadrukt dat ICT een middel is, en geen doel op zich. Technologie wordt vooral gebruikt om bestaande manieren van leren te ondersteunen, en niet om leren nu eens heel anders te gaan vormgeven.
Zijn onderwijs en opleiden te vergelijken met vervoer of communicatie? Gebieden, waar technologie wel gezorgd heeft voor transformatie? En zo ja: wie durft het risico op een mislukking aan?
Ik ben hier niet uit. Wat ik wel weet, is dat ik gedurende mijn werkzame leven nog geen radicale innovaties op het gebied van leren ben tegengekomen (wat betreft formeel leren, althans). Wat ik ook weet, is dat het onderwijs te maken heeft met een maatschappelijke context die nogal verschilt van de context van een bedrijf als Apple of Google (verantwoording afleggen moet, anti-veranderingsgezind politiek klimaat).
Verder is volgens mij sprake van een andere interactie tussen gebruikers, content en technologie. Een iphone is klaar om gebruikt te worden door een individu. Dat geldt niet voor een elektronische leeromgeving of voor social software die ten behoeve van leren kan worden gebruikt.
Via Punya Mishra
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Mijn visie: de techniek maakt nieuw onderwijs wel mogelijk, maar dan moeten er creatieve geesten rondlopen die de nieuwe techniek willen snappen, durven uitproberen en naar hun handje willen zetten. En daar zijn er te weinig van, merk ik steeds.
Daarom wil ik zelf maar eens een voorbeeld proberen om er daarna anderen weer mee te inspireren (en cursussen over te geven natuurlijk). Ik zag vorige week de film van Michael Wesch (culturele antropologie leren via sociale media) en op dit idee baseerde ik in 1,5 dag deze cursus als experiment http://bit.ly/5m70gH (gaat in januari van start, zondagavond via Twitter aangekondigd, nu al 3 aanmeldingen). Ik ben benieuwd wat je hiervan vindt en praat hier graag eens verder over met je.
Origineel. Zeker. Ik kan me iets als beeldexegese inderdaad goed voorstellen (beelden zeggen meer dan woorden). Ik heb alleen niet veel met kerk en erediensten….
Och, het is de mooiste vraag die je kunt stellen. We zouden er uren over kunnen praten.