De afgelopen week stond in menig publicatie dat werkgevers steeds vaker het twitteren verbieden. Raymond Sims vat de bekende bezwaren op een rij, en geeft aan hoe deze bezwaren 'overwonnen' kunnen worden. Daarbij benadrukt hij drie elementen:
- Waardepropositie
Microbloggen is een goedkope en eenvoudige manier om mensen met elkaar te verbinden, en ideeën binnen een organisatie te verspreiden. Je komt in aanraking met mensen die je normaal gesproken op de werkvloer niet tegen zou komen. Dat kan een enorme potentie hebben. Bovendien werkt microbloggen veel sneller en gerichter dan e-mail, weblogs of discussiefora. - Ruis en afleiding.
De auteur erkent dat dit een probleem kan zijn, maar geeft tips hoe dit te reduceren (zoals: beperk het aantal mensen dat je volgt, scan berichten of gebruik trefwoorden (hash tags) om later op onderwerp te zoeken). - Versplintering van kennis doordat veel media worden gebruikt
Ook hiervoor heeft Sims enkele strategieën bedacht, zoals de integratie van microbloggen binnen enterprise search.
Ik denk niet dat Sims met zijn blog post tegenstanders van Twitter en andere microblog tools kan overtuigen. Daarvoor ontbreekt het in deze bijdrage aan "succesverhalen". Deze succesverhalen zijn er wel degelijk. Zo ben ik via Twitter op het spoor gekomen van mogelijke zakenpartners van mijn zwager, of heb ik veel waardevolle tips gekregen voor het gebruik van mijn Macbook.
Bovendien: elke nieuwe technologie en elk (nieuw) medium lijkt eerst op weerstand en verboden te kunnen rekenen. Zestig jaar geleden werd het lezen van een boek vaak als symbool van 'ledigheid' gezien.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie