Een interessante reflectie van John Bordeaux: hij vraagt zich of niet al het leren 'sociaal' is, en of social learning dus in feite wel bestaat. Of het als apart begrip in elk geval bestaansrecht heeft.
what about human instinct, core behaviors, the idea that some of our personality traits may be inherited? Surely these aren’t learned!
Alleen, schrijft hij, leren kinderen al van ouders/verzorgers, voordat zij een taal beheersen. Ook vraagt hij zich af of mensen niet constant leren:
There isn’t a time when our brains aren’t rewiring themselves based on input from our environment.
Mensen leren van ervaringen. Zelfs als een gebeurtenis voorspelbaar plaats vindt, versterkt dit het cognitieve patroon voor een volgende keer. En als alle leren 'sociaal' is, kunnen we het ons dan permitteren om sociale media NIET te betrekken bij het ontwikkelen van een leerstrategie?
Bordeaux maakt m.i. één cruciale fout: hij maakt niet helder wat hij verstaat onder 'social learning'. Toen deze term een aantal jaren geleden werd geïntroduceerd, werd hiermee gedoeld op samenwerkend leren binnen arbeidsorganisaties en bedrijfsopleidingen. Samen in een groep aan een (leer)taak werken. Samen, op een actieve en interactieve manier, aan leerdoelen werken waarbij de expertrol van de docent geringer is, en de begeleidende rol groter. Daarnaast is vaak sprake van zelfgeorganiseerd, meer informeel, leren. Social learning werd in feite tegenover (formeel) leren plaatst, waar kennisoverdracht vooral via instructie en verwerkingsopdrachten/kennistoetsen werd geplaatst.
Social learning is dus niet het imiteren van gedrag, het verwerken van prikkels van buitenaf of het leren van individuele ervaringen die in een bepaalde context plaats vinden.
Toen deze term een tijd geleden werd geïntroduceerd, was ik verbaasd. Binnen het onderwijs wordt immers al langer gesproken over samenwerkend leren (al dan niet met behulp van ICT). Denkers over corporate learning gingen m.i. daar aan voorbij. Een aparte typering van een paradigma van (e-)leren, dat uitgaat van leren als een daadwerkelijk sociaal proces, vind ik echter waardevol.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Social learning werd eerst als term gelanceerd in het behaviorisme omdat zowel de klassieke als operante conditionering niet echt alles bleek te verklaren. Bandura is een van de hoofdfiguren. In deze definitie heeft Bordaux een punt, alhoewel je dan dicht bij de nature nurture discussie komt.
Social learning gebruiken als synoniem voor coöperatief leren is gewoon om verwarring vragen.
@Thebandb: Goh, ja. Zo ver ben ik niet teruggegaan. In die zin kan ik Bordeaux’s blogpost beter plaatsen. Ik ben overigens bang dat ‘social learning’ op het gebied van e-learning al te zeer is ingeburgerd als koepelbegrip voor samenwerkend leren, om de verwarring die jij signaleert te voorkomen. Ik zie overigens meer raakvlakken met de opvattingen van Lave en Wenger over situated learning, dan met Bandura’s gedachtengoed. http://www.learning-theories.com/situated-learning-theory-lave.html