Sinds de Coronacrisis maken we meer gebruik van synchroon online leren. Een aandachtspunt daarbij is de vraag of lerenden de camera aan of uit moeten doen. Recent onderzoek laat zien dat leerresultaten kunnen verslechteren als lerenden zich de hele tijd zelf zien. Ander onderzoek wijst weer op geen negatieve invloed van ‘jezelf zien’ op leerresultaten.
Tijdens de Coronacrisis zijn stevige discussies gevoerd over de vraag of lerenden tijdens synchroon online leren hun camera aan of uit zouden moeten doen. De camera aan zou leiden tot een groter gevoel van aanwezigheid. Docenten zouden ook meer zicht hebben op de betrokkenheid. Tegelijkertijd waren er ook negatieve geluiden over de eis/vraag om de camera aan te doen. Lerenden vonden het niet prettig als de privé omgeving in beeld kwam, zij hadden het gevoel de hele tijd aangestaard te worden (‘hyper gaze‘) of ze hadden het gevoel de hele tijd in een spiegel te kijken (‘mirror anxiety‘). Deze laatste twee fenomenen zouden zorgen voor een grote cognitieve belasting en ‘Zoom fatigue‘.
Tien, Imondo en Bjork (2023) hebben via experimenten gekeken naar de impact van cameragebruik op de stress of onrust en leren. In eerste instantie rapporteerden studenten in experiment 1a (kleine groepssetting) en experiment 1b (grote groepssetting) bij de camera-aan conditie geen grotere stress of onrust. Ook werd de stress/onrust niet gerelateerd aan lagere prestaties op een multiple-choice examen dat onmiddellijk na afloop van de virtuele klas-sessie werd afgenomen.
Experiment 2 onderzocht specifiek het effect van ‘self-view‘ en of ‘appearance anxiety‘, in plaats van ‘state anxiety‘, van invloed was op de relatie tussen cameragebruik en prestaties op de test. Uit dit experiment bleek dat deelnemers die zichzelf zagen significant meer stress voor het uiterlijk rapporteerden, en dat meer stress voor het uiterlijk samenhing met minder goede leerprestaties. De onderzoekers stellen dat deze bevindingen suggereren dat het bekijken van jezelf specifiek kan bijdragen tot een meer stress voor het uiterlijk, en er toe kan leiden dat je minder onthoudt van de leerinhoud bij synchroon online leren.
Eerder onderzoek van Austin, Fogler en Daniel (2022) concludeert dat jezelf en anderen op het scherm zijn tijdens synchroon online leren geen negatieve effecten heeft op het leren. Zij onderzochten de leerresultaten in virtuele klaslokalen onder drie videocamera-condities: (1) studenten die zichzelf en anderen niet zagen; (2) studenten die anderen zagen, maar zichzelf niet; (3) studenten die zowel zichzelf als anderen zagen. De groep respondenten bestond uit 150 studenten die tijdens een live online sessie een opgenomen videocollege bekeken en vervolgens een quiz maakten over de leerinhoud. Op basis van hun onderzoek concluderen de onderzoekers dat studenten die zowel zichzelf als anderen zagen, hogere quizscores behaalden dan studenten die noch zichzelf, noch anderen zagen. Deze resultaten suggereren volgens de onderzoekers dat de angst voor negatieve leerresultaten geen argument vormt om de camera bij synchroon online leren uit te zetten.
Volgens mij is meer onderzoek nodig om conclusies te kunnen trekken over de invloed van de ‘camera aan/uit’ op leerresultaten. De doelgroep kan hierbij van invloed zijn (hoe snel is men afgeleid als de camera uit staat?), de inhoud van een virtuele klas-sessie (actief leren vs passief leren) en de intensiteit van het aantal virtuele klas-sessies (een enkele sessie per dag of veel sessies achter elkaar). Bovendien heb je ook applicaties die de gebruiker in staat stellen zichzelf niet te zien, terwijl de camera toch aan staat.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie