So how do we maximize the creative possibilities, to enable more independent, personalised, agile learning without losing the richness and flexibility embedded in current institutions?
Deze vraag wil David Jenkins beantwoorden in het artikel Agile learning: How ‘making do’ can evolve into ‘making good’
Jenkins heeft een aantal interviews gehouden met personen die leren en veranderingen in de samenleving vanuit diverse perspectieven benaderen. In deze bijdrage brengt hij deze inzichten samen. Volgens Jenkins kan 'agile learning' mensen helpen om te gaan met nieuwe situaties. Het onderwijs verliest het monopolie op leren -voor zover het dat ooit heeft gehad- omdat mensen vrijelijk kunnen beschikken over bronnen en applicaties om mee te leren.
Jenkins positioneert 'agile learning' daarbij als een koepel begrip, dat op een heel diverse manier ingevuld kan worden:
Agility involves letting learners manage, direct and adapt their learning with minimum constraint. It is not intended as another packaged solution, with proprietary paraphernalia of trademarks and methodologies; rather it is an umbrella term that alludes to the particular kinds of invention that are bred of necessity in a challenging climate.
Hij benadrukt daarbij dat 'agile learning' niet alleen iets is voor mensen met een diploma, al vergeet hij hierbij te vermelden dat één van zijn voorbeelden -het Hole in the Wall- project van Sugata Mitra- vooral van de grond is gekomen omdat 'gewoon onderwijs' niet beschikbaar was (en niet als bewust alternatief). Verder legt hij een verband met de Innovation Grid for Education van Leadbeater en Wong, waarin de Y-as bestaat uit duurzame en ontwrichtende innovatie, terwijl de X-as gevormd wordt door formeel en informeel leren. 'Agile learning' is dan voornamelijk ontwrichtend-informeel. Een en ander illustreert Jenkins ook met voorbeelden.
De auteur gaat ook in op de vraag in hoeverre 'agile learning' volwassen is. Daarbij stelt hij ook dat bij dit koepelbegrip geen sprake is van een paradigma shift. Dit laatste onderdeel van zijn bijdrage spreekt mij het minste aan. Vooral omdat een uitspraak als "If it feels agile, then it probably is" snel kan leiden tot opvattingen als "Wij doen al lang aan 'agile learning'". Hoe kun je deze benadeting transformatief noemen, als geen sprake is van een ander paradigma? Hij geeft wel terecht aan dat de bestaande praktijk van beoordelen belemmerend werkt voor 'agile learning'.
Nota bene: Als je deze bijdrage leest, dan zat ik onlangs toch behoorlijk goed met mijn typering van 'agile elearning'.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie