Als massive open online courses zich vooral richten op het verstrekken van content, dan is het de vraag of MOOCs voldoende toegevoegde waarde hebben en daarom levensvatbaar zijn. De toegevoegde waarde van MOOCs is wat mij betreft echter groter.
De Canadees Daniel Lemire ziet het duister in voor MOOCs. Zijn kritiek heeft betrekking op het “open karakter’ van de leerinhouden. MOOCs worden volgens hem niet verzorgd via open platforms. Hij stelt zelfs:
The word “open” has been perverted beyond belief
Open is volgens Lemire wat anders dan ‘publiek’. Bij open platforms zouden lerenden zich zelfs niet hoeven te registreren, en zouden de leerinhouden via zoekmachines geïndexeerd worden. Dat is niet het geval. Tegelijkertijd zijn MOOCs vooral content. Hij vraagt zich af wat de waarde daarvan is.
Lemire stelt namelijk dat universiteiten, ook zonder technologie, geen colleges verkopen. Je kunt er immers vrij naar binnen lopen. Universiteiten doen dat volgens hem omdat de kennis die via colleges wordt verspreid ook op andere manieren -zoals Amazon- gratis of goedkoop te koop is. Content heeft dan weinig waarde. Hij stelt dat als inschrijven en examinering gratis waren, en studenten voor content moesten betalen, studenten massaal op een andere manier aan hun kennis zouden komen. Bij gratis hoorcolleges komen studenten meestal pas opdagen als aanwezigheid verplicht is
Daarom richten universiteiten zich op het verkopen van diploma’s en certificaten. Of worden ze gebruikt als ontmoetingsplaats of als plek om ervaringen op te doen.
Lemire behoort overduidelijk bij het kamp van de preciezen, als het gaat om de definitie van ‘open’. Ik ben wat meer rekkelijk, al weiger small private online courses in één adem met MOOCs te noemen.
Los daar van miskent Lemire het belang van het cureren van content. Je kunt heel veel content inderdaad online of in boeken vinden. Eén van de rollen van docenten in een MOOC is echter dat zij al een voorselectie hebben gemaakt van de grote hoeveelheid content. Iets dat erg gewaardeerd wordt.
Daarnaast bestaan MOOCs ook uit opdrachten en toetsen die lerenden helpen de content te verwerken. Daar lijkt Daniel Lemire ook geen oog voor te hebben. Ik weet bijvoorbeeld dat veel informatici Informaticacursussen bij de Open Universiteit aanschaffen omdat men de content (dus inclusief verwerkingsopdrachten en impliciete begeleiding) waardeert. Zij hebben geen interesse om examen te doen (wat weer negatief van invloed is op de rendementen van de betreffende opleidingen).
Verder kunnen MOOCs juist ook worden gebruikt als digitale ontmoetingsplaats (interactie met elkaar en met docenten).
Het cureren, de didactiek en de interactiemogelijkheden versterken daarmee de toegevoegde waarde van MOOCs ten opzichte van gewone boeken en online content.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Beste mr. Rubens, wat het MOOC-verhaal betreft krijg ik de indruk dat we ons momenteel in Europa in een fase van ‘plateau of productivity’ bevinden gekenmerkt door optimalisatie mits we de nodige tijd voor handen hebben. Dus ik vind het wat vroeg om het kind met het badwater weg te gooien, maar op grote schaal gezien vind ik dat didactiek nog steeds een issue is en nog geen toegevoegde waarde. mvg Maarten