Volgens Dan Butin moeten we op een heel andere manier tegen massive open online courses aan kijken. Hij spreekt daarom liever van ‘MOOCs 2.0’. In feite gaat het daarbij om een volgende generatie MOOCs.
Butin stelt dat we MOOCs onterecht vergelijken met cursussen, en de kracht onderschatten van het educatieve experiment van MOOCs. Hij stelt echter:
But if we begin to realize that we can unbundle MOOCs, that they are at bottom exactly just a set of interconnected yet distinct tools, then it becomes possible to realize that these different tools have much to offer in reforming higher education.
Hij beschouwt MOOCs dus als een verzameling gebundelde componenten, zoals geautomatiseerde beoordelingen, streaming video en data analytics. Je zou die losse componenten moeten nemen en bijvoorbeeld micro-lessen vormgeven op basis van modules van MOOCs, en deze verbinden met peer tutoring en automatische assessments waarmee je lerenden via ‘mastery learning’ een stap verder kunt helpen.
Ook kan met behulp van deze content doceren minder arbeidsintensief worden. De inhoud van MOOCs gebruik je dan binnen specifieke contexten, waarbij lerenden het geleerde toepassen. Volgens Butin zijn MOOCs juist daar niet goed in.
Het gaat mij wat te ver om hierbij van ‘MOOCs 2.0’ te spreken. Maar ik geloof inderdaad ook dat je MOOCs prima kunt combineren met face-to-face leren. Ik vraag me wel af of MOOCs zo moduleer zijn opgebouwd, zoals Dan Butin suggereert.
Via @fagottissimo (aka Robert Schuwer)
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie