Onderwijs faalt in het gebruik van ICT

Op dit moment krijgt de overheid er van langs als het gaat om de implementatie van ICT. Volgens Marc Weston slaagt het onderwijs er ook onvoldoende in om ICT op een adequate manier te benutten.

Een hele tijd geleden werd ik via LinkedIn -aanleiding en door wie ben ik helaas kwijt- gewezen op de al wat oudere maar niet minder actuele bijdrage How Education Fails Technology (And What to Do About It). Marc Weston stelt hierin dat bekend is wat effectief onderwijs is, en onder welke omstandigheden effectief onderwijs gerealiseerd kan worden. Toch blijkt dat we binnen het onderwijs deze kennis lang niet altijd toepassen. Sterker, we gebruiken nog steeds maatregelen waarvan bewezen is dat ze NIET bijdragen aan leerprestaties (zoals doubleren).

Volgens Weston komt dat omdat het huidige onderwijssysteem een zware last legt op de schouders van docenten, en het docenten bovendien onvoldoende ondersteunt. Terwijl de druk op docenten, om betere leerprestaties te helpen realiseren, alleen maar groter wordt.

Weston meent dat technologie een bijdrage kan leveren aan het realiseren van meer effectief en efficiënt onderwijs. Tot nu toe maakt technologie deze ambitie echter niet waar. Er wordt weliswaar steeds meer en steeds intensiever gebruik gemaakt van technologie, maar zonder dat dit echt leidt tot positieve opbrengsten (bijvoorbeeld in termen van betere leerresultaten). Het gebruik van technologie leidt volgens Weston zelfs tot een hogere werkdruk.

Volgens de auteur komt dat omdat het onderwijs onvoldoende gebruik maakt van resultaten van eigen onderzoek. Bovendien is men niet bereid om te investeren, en werk te maken van het creëren van consensus om datgene wat werkt, breder te implementeren. Een gevolg is dat het onderwijs ook onvoldoende sturing geeft aan de ICT-industrie om werkende oplossingen te ontwikkelen.

Weston meent dat deze praktijk kan worden veranderd als docenten onderzoeksresultaten omarmen, en druk uit gaan oefenen op het niveau van de schoolorganisatie zodat deze bevindingen de basis gaan vormen van ontwerp- en beleidsbeslissingen. Dat zou ook moeten leiden tot betere technologische oplossingen.

Weston vraagt m.i. terecht aandacht voor het veelal gebrekkige lerende vermogen van onderwijsorganisaties en van het onderwijssysteem als geheel. Tegelijkertijd wijst hij ook op een gebrek aan consensus binnen het onderwijs. Weston verwijst bijvoorbeeld naar onderzoek van Bloom als het gaat om ‘evidence’. Binnen de onderwijskunde heb je echter verschillende visies op leren en onderwijs, van waaruit onderzoek ‘naar wat werkt’ wordt toegejuicht dan wel bestreden. Daar komt bij dat de context waarbinnen onderwijs wordt verzorgd, sterk varieert en een grote invloed heeft op datgene wat werkt. De complexiteit van grootschalige onderwijsinnovaties met ICT is dan ook groot. Het is de vraag of Weston’s veranderstrategie daarbij voldoende zoden aan de dijk zet. Wat mij betreft dekt zijn ‘vlag’ slechts een deel van de ‘lading’.