Wat we weten over het bestrijden van dyscalculie, over betekenisvol leerzaam gamen en over multimedia en digitale toetsen?

Er is weer een nieuwe editie van 4W uit. Dit wetenschappelijke tijdschrift van Kennisnet presenteert elk kwartaal op een toegankelijke manier een overzicht van opbrengsten en werking van ict in het onderwijs. In editie 1 van 2014 vind je drie artikelen. De veel te lange titel van deze blog post slaat op de inhoud van deze drie bijdragen.

1. 

   Marieke van der Linden laat zien hoe je problemen met rekenen kunt verbeteren. Hersenscans laten zien dat mensen met dyscalculie een kleiner en minder actief deel van de hersenen hebben, waarmee we aantallen schatten. Dit kan echter met specifieke training worden verbeterd, waardoor de hersenactiviteit in dit deel van de hersenen na verloop van tijd toe neemt. Verder blijkt dat elektronische hersenstimulatie in combinatie met training bij volwassenen tot nog betere resultaten leidt. Marieke stelt dat meer onderzoek nodig is om deze conclusie door te trekken naar kinderen, maar schetst ook alvast het beeld van kinderen die met een stimulatiehelmpje op naar school gaan.

2. Anja van der Hulst stelt dat serious games en simulaties leerlingen in staat stellen situaties te oefenen, terwijl dat in het echt niet mogelijk is. Deze toepasssingen zijn pas echt leerzaam als sprake is van een goede didactische inbedding. Anders blijft een serious game een spelletje. Opvallend genoeg vindt een belangrijk deel van de leeractiviteiten echter plaats buiten de game. Denk daarbij aan de introductie van de setting, de analyse en eventuele planning voorafgaand aan het spel, of aan de (zelf)reflectie achteraf. Verder blijkt bespreking van de ervaringen met een vakinhoudelijk deskundige leerzaam te zijn, onder meer in verband met transfer naar andere contexten.
3. Mijn collega’s Halszka Jarodzka en Paul Kirschner besteden aandacht aan wat er komt kijken bij het verrijken van toetsen met multimedia. Je kunt met behulp van foto’s of video’s toetsvragen meer realistisch en valide maken. Halszka en Paul gebruiken eyetracking (het meten van oogbewegingen van lerenden) voor het verzamelen van kennis omtrent de effectiviteit van digitale toetsvragen. Je kunt bij digitale toetsen bijvoorbeeld vragen het beste gesplist (en niet geïntegreerd) samenstellen (bij digitaal leermateriaal moet je gespliste attentie juist voorkomen). Hun onderzoek laat ook zien dat eyetracking kan leiden tot interventies. Toetsen kunnen bijvoorbeeld reageren op kijkgedrag van leerlingen.

Ik ben erg te spreken over dit initiatief. Wetenschappelijke kennis op het gebied van ict in het onderwijs wordt hiermee toegankelijk gemaakt. Tegelijkertijd wordt complexiteit van dit onderzoek onderstreept. En blijkt het lang niet altijd mogelijk te zijn om eenvoudige antwoorden te geven op de vraag wat werkt en wat niet werkt op dit terrein.

This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.