'3D-printen' is 'hot'. Dat merk je aan de aandacht die het onderwerp krijgt in programma's als De Wereld Draait Door of in media als De Volkskrant. 3D is een typisch voor beeld van de 'Do It Yourselves'-trend: je bent niet langer afhankelijk van bedrijven om producten te maken, maar je maakt ze zelf. Maar kan 3D-printen ook ingezet worden als middel binnen het onderwijs?
Hierover hebben Pierre Gorissen en Justin Marquis recent geschreven. Beiden geven in hun bijdragen voorbeelden van toepassingsmogelijkheden. Samengevat komt het volgens mij op het volgende neer.
-
3D-printen is onderwerp van onderwijs. Denk daarbij aan het bestuderen van de gevolgen voor economie, kunst of milieu (afval). Binnen bepaalde beroepen zullen lerenden met deze technologie geconfronteerd worden.
- Docenten gebruiken 3D printen voor het maken van bijvoorbeeld modellen voor chemie of biologie (denk aan organen). Deze modellen gebruiken zij ter illustratie of om demonstraties mee te geven. De 3D-producten zijn veelal levensechter dat 2D-afbeeldingen. Pierre merkt terecht op dat er niet altijd sprake zal zijn van meerwaarde van 3D boven 2D. Volgens mij wordt die meerwaarde vooral bepaald door de vraag of lerenden beter leren als zijn het object daadwerkelijk kunnen vastpakken. Marquis geeft dit impliciet ook aan als hij aangeeft dat 3D printers bij online afstandsleren kunnen worden gebruikt als 'hands-on' leren wenselijk is.
- Lerenden gebruiken 3D-printers om ontwerpen van modellen te construeren. Deze onderwerpen kunnen betrekking hebben op tal van thema's zoals bouwkunde, anatomie of het maken van prototypes van schepen.
- Je gebruikt 3D-printers om bekwaamheden op het gebied van creativiteit of samenwerken te bevorderen. Lerenden maken dan samen een ontwerp van een prototype (ideale leerruimte of auto). Ook nu is weer de vraag: kun je deze bekwaamheden niet ook op een andere manier ontwikkelen?
Behalve de relatief hoge aanschafkosten van 3D-printers -ze vullen het inventaris van de school aan, maar vervangen geen apparaat- is op dit moment een belangrijke drempel de tijd die nodig is om een meer complex ontwerp te produceren. Als je Pierre's experimenten met de 3D-printer hebt gevolgd, weet je dat dit uren kan duren. Binnen een leerproces kan dit storend werken.
Het voordeel is echter dat deze technologie nog ongetwijfeld verder ontwikkeld zal worden. Toen ik enkele jaren geleden voor het eerst demonstraties van 3D-printers zag, kon je niet veel meer maken dan een fluitje. Dat is inmiddels al veranderd.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie