Als onderwijswetenschappers de onderwijspraktijk willen beïnvloeden, dan doen zij er goed aan digitale media te omarmen in plaats van zich te focussen op publicaties in wetenschappelijke tijdschriften. Dat stelde hoogleraar Sam Wineburg van de Stanford University School of Education onlangs in een rede.
Historisch pedagoog Wineburg heeft besloten zich niet alleen meer te richten op wetenschappelijke artikelen. Via internet kan hij schoodistricten, docenten en studenten rechtstreeks bereiken. Zo is een gratis curriculum op het gebied van didactiek van de geschiedenis al meer dan 600.000 keer gedownload.
(Opvallend: in de blogpost wordt ‘historische pedagogiek’ vertaald met “how we teach history“, terwijl we in ons land spreken over de geschiedenis van opvoeding en onderwijs).
Volgens Wineburg is er sprake van een “fundamentele disconnectie” tussen onderwijsonderzoek en de praktijk:
The criteria universities use to define success don’t adequately consider the type of digital work that can most directly benefit practitioners outside of academia.
Eigenlijk zouden onderwijswetenschappers moeten worden aangesproken op hun impact op het onderwijs, in plaats van op de bijdragen in academische tijdschriften.
Sam Wineburg heeft in zijn rede geïllustreerd hoe ingewikkeld het kan zijn om deze kloof te dichten. Hij en zijn collega’s zijn gestart met een website die zo complex te gebruiken was dat de disconnectie eigenlijk vergroot werd. Online publiceren kent immers andere wetten en regels. Hij en zijn collega’s hebben vervolgens gewerkt aan het vergroten van de toegankelijkheid van het materiaal. Dat heeft geleid tot het “Reading Like a Historian” curriculum. Daarbij is vooral gebruik gemaakt van originele bronnen. Een dissertatie liet namelijk zien:
that the students who engaged with the primary source documents improved their overall reading ability, increased their retention of historical knowledge, and displayed a greater appreciation for history.
Volgens Wineburger moeten we veel meer oog hebben voor de manier waarop informatie in de moderne samenleving wordt gedissemineerd. Dat geldt vooral voor instituten die geacht worden bij te dragen aan de kennisontwikkeling van professionals in de beroepspraktijk. Volgens hoogleraar Sam Wineburger lopen wetenschappers anders het risico steeds minder relevant te worden voor diegenen die de meeste behoefte hebben aan kennis.
Wineburger’s pleidooi sluit nauw aan op Rob Martens’ kanttekeningen bij onderwijsonderzoek. Daar waar Martens vooral pleit voor andere manieren van onderzoek, lijkt Sam Wineburger zich te focussen op andere manieren van dissemineren. Beide invalshoeken vullen elkaar natuurlijk aan.
Bij Onderwijs- en Leerwetenschappen van de Open Universiteit proberen we kennis op verschillende manieren te dissemineren. Zowel via wetenschappelijke publicaties als bijvoorbeeld via weblogs, online masterclasses of het Tijdschrift Onderwijsinnovatie.
Helaas is er nog weinig beweging op het gebied van het beoordelen van academici. Dat gebeurt nog steeds op basis van wetenschappelijke publicaties. Hierbij moet uiteraard worden opgemerkt dat het erg complex is om de invloed op de onderwijspraktijk te meten.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Allereerst dank voor de video link, leuk te zien hoe een academicus creatief worstelt met de vraag hoe hij relevant kan zijn voor “voeten in modder” geschiedenis leraren.
Echter als iemand die nu al 20 jaar doormoddert in het HBO ben ik niet echt blij met de nieuwe vraag die je hier probeert te pushen: hoe kunnen we onderwijs onderzoek relevant maken voor de praktijk.
Een veel betere vraag zou m.i. zijn: hoe komt het dat de onderwijspraktijk allergische reacties vertoont als een onderwijskundige de zaal betreedt?
Wat maakt dat je deze vraag stelt? Wat maakt dat je niet blij bent met de vraag die ik opwerp? Wat is de achtergrond van jouw reactie?