Lisa Nielsen noteert tien redenen waarom studenten de voorkeur geven aan online leren, boven face-to-face leren. De opsomming is gebaseerd op een paneldiscussie met studenten, en dus niet op gedegen onderzoek. Maar prikkelend zijn ze wel.
Studenten geven bijvoorbeeld aan dat online leren beter aansluit op hun bioritme, dan face-to-face leren (zij functioneren beter 's nachts). Ook kunnen zij hun passies beter nastreven met e-learning (minder gericht op kennisreproductie), en meer in eigen tempo leren. Ook interessant:
I can focus on my work without distractions from my classmates
For many students school is a huge distraction, especially in high school where the focus in often more on socializing and fitting in then on learning.
Studenten vinden ook dat zij in een online omgeving meer gelijkwaardig zijn als het gaat om het naar voren brengen van ideeën en gedachten. In een klas komen vooral degenen met het hoogste woord, aan het woord.
Er zitten in elk geval een aantal redenen bij, waar ik niet eerder stil bij heb gestaan. Overall valt mij de behoefte aan flexibiliteit en personalisatie op. Ik ben wel benieuwd of deze redenen generaliseerbaar zijn.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Dag Wilfred,
Ik deel de meningen en zie vanuit mijn studie en werk wel herkenning bij studenten. Wel blijft het een proces (e-leren) waarbij uitgegaan wordt van de gemotiveerde student die wil leren. Helaas zie ik vaak het tegenovergestelde en vraag ik mij wel eens af wie of ze gedwongen heeft die HBO opleiding te volgen. Het soms nog niet uit ontwikkelde vermogen tot discipline geeft ook problemen met online leren. Een combi blijft dan ook nog wenselijk.
Ik studeer echter verder op ‘Diffusion of E-learning’Groet
Misschien niet helemaal hetzelfde, maar tijdens het spelen van World of Warcraft heb ik afgelopen jaren spelers regelmatig horen verzuchten dat ze in deze spelwereld beter functioneren dan in de echte wereld. Al doorvragend (ik ben dan nieuwsgierig waarom) komen antwoorden als:
– ik kan zelf mijn uiterlijk kiezen (dwz in het ‘echte leven’ zit mijn uiterlijk me nog al eens in de weg bij sociale contacten)
– ik kan een rol kiezen waarbij ik me thuis voel (dwz. waarin ik competent ben) en die betekenis heeft voor anderen
– ik kan vrijuit keuzes maken die bij me passen
Het spelplezier wordt dus blijkbaar bepaald door autonomie, binding, ergens goed in zijn en daardoor invloed hebben op anderen. Deze aspecten komen terug in self-motivation theorieen. Omdat spelers in een dergelijke spelwereld een lerende gemeenschap vormen die blijkbaar geen motivatieproblemen kent, vraag ik me dus af waarom we deze inzichten niet meer gebruiken bij het vormgeven van ons onderwijs. Ik denk dat dit zeker mogelijk is!!
@Arjan Kroon: zou ons hele onderwijs niet meer gericht moeten zijn op het motiveren van lerenden. Ik deel de mening van @Patricia Kokx: we zouden veel meer moeten kijken naar motivatietheorieën bij de vormgeving van ons onderwijs.
@Patricia Kokx: ik herken inderdaad wat je schrijft. Mee eens. Helaas bevat ons onderwijs nogal wat systeemfouten….