Auteur Peter Diamandis is een rasoptimist die ervan overtuigd is dat onze beschaving zich positief zal ontwikkelen door voortdurende innovatie en een ondernemende geest. Wat betekent dit voor het onderwijs, vraagt Justin Marquis zich af?
Dankzij technologische vernieuwingen hebben massa’s mensen volgens Diamandis toegang tot communicatiemogelijkheden, informatie, onderwijs en economische kansen, die twintig jaar geleden voorbehouden waren aan een elite.
We live in a connected world and that connectivity and the abundance of free information that it provides represents an unprecedented opportunity for everyone on the planet to educate themselves and contribute to a globally connected economy.
Volgens Peter Diamandis staat de mate van innovatie direct in verhouding tot de mate waarin individuen bijdragen aan het uitwisselen van informatie. Hoe meer mensen participeren (“individual empowerment through technology“), des te effectiever wereldproblemen worden opgelost.
Innovatie creëert een overvloed aan mogelijkheden. Aan de andere kant ervaren mensen ook schaarste aan bronnen. Technologie kan schaarste echter ook helpen overwinnen, als technologie vindingrijk wordt toegepast. Volgens Marquis is dat ook binnen het onderwijs aan de hand:
There are many scarcities in education that could be potential sources of abundance if the right approach is taken to addressing each of them.
Denk daarbij aan het tekort aan docenten of studiematerialen. Dat leidt volgens Marquis tot initiatieven als de Khan Academy (of denk aan Mitra’s Hole in the Wall), waardoor geïndividualiseerd onderwijs mogelijk wordt. Helaas lijkt innovatie zelf een schaars goed te zijn binnen het onderwijs, stelt Marquis. Het systematische verzet tegen innovatie belemmert het onderwijs volgens hem om vernieuwingen toe te passen die veel tekortkomingen van het onderwijs kunnen aanpakken.
Innovaties van het onderwijs zullen dan ook vooral van buiten het onderwijs komen. De Khan Academy is daar een voorbeeld van. Om vernieuwingen in het onderwijs mogelijk te maken is ruimte voor creativiteit en autonomie nodig. Deze ruimte wordt momenteel belemmerd door een hoge mate van standaardisering.
Marquis gaat wat mij betreft wat te gemakkelijk voorbij aan de redenen voor de weerstand tegen veel innovaties (veel onderwijsinstellingen zijn bijvoorbeeld ‘verwaarloosde organisaties‘). Maar ik denk dat hij een punt heeft als hij stelt dat echte innovaties van buiten het onderwijs zullen komen, dat ICT een impuls biedt voor onderwijsvernieuwingen, en dat juist ruimte voor creativiteit en autonomie noodzakelijk zijn om innovaties tot stand te laten komen.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie