Onlangs heb ik bij het IVLOS een discussie bijgewoond over het Nieuwe Leren. Eén van de deelnemers was de emeritus hoogleraar Luc Stevens, één van de pleitbezorgers van het Nieuwe Leren.
Een aardige stelling was dat "vrijheid voor lerenden" zo kenmerkend was aan het nieuwe leren. De vrijheid om zelf te bepalen wat, hoe en waar geleerd wordt. En juist die vrijheid wordt door veel docenten (volgens Stevens vooral door eerstegraads vakdocenten) als een bedreiging ervaren. Docenten verliezen hun grip op het leren.
Eigenlijk is dat heel typisch. Want als er één beroepsgroep is die hecht aan zijn vrijheid, dan zijn het wel docenten.
A propos: in de lofrede bij het vertrek van Stevens aan de Universiteit Utrecht omschreef de toenmalig CvB-voorzitter Veldhuis Stevens als een bijzonder docent die zich de "voordrachtkunst" heeft eigen gemaakt en als "een strenge, maar zeer rechtvaardige meester". Niet bepaald een voorbeeld van het "nieuwe leren" (al speelde Stevens ook een belangrijke rol bij "de ontwikkeling en voortdurende vernieuwing van het onderwijscurriculum"). 😉
Stevens heeft na zijn emiraat overigens het Nederlands Instituut voor Onderwijs en Opvoedingszaken opgericht.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie