D’Arcy Norman snapt niet wat je met SecondLife in het onderwijs aanmoet. De toepassingen die hij ziet, zijn allesbehalve didactisch vernieuwend (integendeel). Maar hij geeft het nog niet op, zo schrijft hij:
I still don’t get SecondLife, as it is typically used for education. I’ll keep trying, though.
Marinka Copier van de Universiteit Utrecht lijkt wel de zinvolheid van SecondLife voor het onderwijs in te zien. Zij maakt moment gebruik van SecondLife, zo schrijft het e-zine van het IVLOS (nog niet online). Copier heeft wel positieve ervaringen met onderwijs binnen de online game World of Warcraft (WoW). Het artikel Open source onderwijs over online gaming doet verslag van inhoudelijk en organisatorisch vernieuwend onderwijs. Het enthousiasme spettert er van af. Studenten ontwikkelen al doende kennis over online gamen, er wordt orgineel omgegaan met een rolverdeling tussen studenten en docenten (de docent is spelleider) en spelprincipes worden binnen het onderwijs toegepast. Daarnaast vindt teamvorming plaats, al kan dat ook op andere (online) manieren bevorderd worden.
Mijn oud-collega’s van het IVLOS beloven in een volgende nieuwsbrief in te gaan op de ervaringen van Copier met SecondLife. Ik ben benieuwd. Vooral omdat SecondLife geen game is maar een play. En er dus andere ‘wetten’ gelden.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Ik denk dat het type studie hier wel bepalend is voor het succes. En dat dat in het algemeen wel geldt; veel maar niet alles is in een game of play te vatten. Maar terecht wordt opgemerkt dat Second life geen ‘game’ is: gebruik en nut (kunnen) van elkaar verschillen.