Sinds ongeveer anderhalf jaar verschijnen er artikelen over e-learning 2.0. Maar
waarschijnlijk bereiken deze publicaties slechts een klein deel van de groep professionals
die zich bezighoudt met leren op de werkplek. Dit lijkt althans de belangrijkste reden voor
Tony Karrer te zijn om Understanding E-Learning 2.0 in Learning Circuits te publiceren.
Karrer slaagt er wat mij betreft in om datgene wat je al weet over e-learning 2.0 nog eens
netjes op een rij te zetten. Hij stelt onder andere dat web 2.0 dankzij het participatieve
karakter bijdraagt aan collectieve intelligentie èn dat web 2.0 het Internet in technische
zin heeft verbeterd (o.a. door een betere integratie van applicaties). Karrer illustreert
hoe social software samenwerkend leren van projectgroepen op een natuurlijke manier kan
ondersteunen. In een tabel geeft hij op een overzichtelijke manier de ontwikkeling van
e-learning weer (van e-learning 1.0, via e-learning 1.3 naar e-learning 2.0). Volgens
Karrer zullen de ‘oudere’ vormen van e-learning niet verdwijnen. Wel denkt hij dat
e-learning 2.0 het beste aansluit bij werkplek leren.
E-Learning 2.0 makes sense when there are widely different learning needs. E-Learning 2.0
also is a solid option when content cannot be cost effectively identified up-front because
there is too much information or specific learning needs are unknown and will be generated
as part of work. Considering these descriptions, it should be clear that for most workplace
learning professionals, the vast majority of their personal learning needs fall into the
realm of what E-Learning 2.0 aims to address.
Karrer stelt dat het belangrijk is om te verkennen wat komt kijken bij e-learning 2.0. Wat
betekent deze ontwikkeling bijvoorbeeld voor instructional designers? Hij sleept Thomas
Friedman er enigszins bij de haren bij om te benadrukken dat het vooral belangrijk is om te
leren hoe leren plaats vindt.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie