In Some Foundations for Second Life Pedagogy verkent Neil LaChapelle de didactische mogelijkheden en uitdagingen van Second Life. Hij beschrijft een voorbeeld van studenten die aan den -virtuele- lijve ervaren wat het betekent om tot een minderheidsgroep te behoren. Of kinderen die in een project allerlei beslissingen leren nemen.
LaChapelle stelt:
Reflecting on these instructional anecdotes, I find myself thinking that Second life is ideally suited for (at least) two kinds of learning activities – empathy-based learning and encounter learning.
De eerste vorm van leren heeft te maken met het je kunnen verplaatsen in anderen en vanuit het perspectief van die ander ervaringen opdoen. De tweede vorm van leren heeft te maken met leerervaringen die voortkomen uit interacties met personen uit andere culturen, met andere achtergronden.
Vervolgens ziet de auteur nog een derde type leeractiviteit waarvoor Second Life geschikt zou zijn: verkennend leren (exploratory), waarbij de lerende de sequentie van het leren bepaaltd. LaChapelle gaat ook heel kort in op de gevolgen voor het didactisch ontwerp van deze vorm van leren binnen Second Life.
Ik vind deze bijdrage een heel aardig begin om na te denken over didactiek en Second Life. Tegelijkertijd vraag ik me af of de didactische mogelijkheden, die LaChapelle beschrijft, niet op een betere manier in andere leeromgevingen gerealiseerd kunnen worden. Bij empathy-based learning denk ik bijvoorbeeld aan games. En encounter-learning kan m.i. beter via synchrone leeromgevingen plaats vinden waar je de ander daadwerkelijk ziet en hoort.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
[… waarbij de lerende de sequentie van het leren bepaalt. Daar heb je die ‘val’ weer: die van het iets te vlugge schrijven waarbij je hersenen je de meest voorkomende schrijfwijze van van die werkswoordsvorm (‘bepaald’) dicteren … Met excuus, Wilfred. Deze reactie betreft enkel en alleen een spellingkwestie en wil op geen enkele wijze afbreuk doen aan de inhoudelijke en tekstlinguïstische waarde van je artikel!]
Oeps. Dom. Heb de fout verbeterd (en ik had de tekst nu nog wel nagelezen).
… En ik had mijn reactie ook al niet nagelezen: zie ‘van van’. Jeetje. Toch wil ik voorstellen: schrijven maar, als we vooral de spelling viseren, hebben we veel minder tijd om iets te zeggen, i.c. te schrijven. Omdat ik over spelling schreef en ook nu weer schrijf, blijft er geen tijd over om op je tekst te reageren. Zonde? Ja, op de keper beschouwd vind ik dit zonde.