Volgens Chris Anderson (van The Long tail) leven we in de Petabyte age: een tijdperk dat heel andere eisen stelt aan hoe we omgaan met informatie:
The Petabyte Age is different because more is different. Kilobytes were stored on floppy disks. Megabytes were stored on hard disks. Terabytes were stored in disk arrays. Petabytes are stored in the cloud. As we moved along that progression, we went from the folder analogy to the file cabinet analogy to the library analogy to — well, at petabytes we ran out of organizational analogies.
Volgens Anderson word je vandaag de dag gedwongen om gegevens eerst mathematisch te bekijken, om ze later in een context te plaatsen.
Forget taxonomy, ontology, and psychology. Who knows why people do what they do? The point is they do it, and we can track and measure it with unprecedented fidelity. With enough data, the numbers speak for themselves.
Hoe meer we weten, hoe minder we kunnen verklaren, stelt Anderson: vertrouw op correllaties en vergeet verklarende modellen.
Tja. Wat vind ik daarvan? Werkt dit fenomeen bij niet-rationele onderwerpen? Ik geloof inderdaad dat de Petabyte Age andere eisen stelt aan hoe we met gegevens en informatie om gaan. Maar ik weiger de context los te laten. Voor mij krijgt informatie pas waarde binnen een bepaalde context. Bovendien kan data op die manier volgens mij eenvoudig gemanipuleerd worden.Maar verder heeft Anderson wel een prikkelend artikel geschreven.
Via Stephen Downes (of eigenlijk diens vervangers)
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie