Leerstijlen versus dual coding

Bij het ontwikkelen van online en blended learning kun je meerdere media inzetten. Met enige regelmaat wordt daarbij verwezen naar het fenomeen ‘leerstijlen’. Dat is niet terecht. Deze mythe wordt namelijk weleens verward met het concept van ‘dual coding‘. In Pitting Learning Styles Against Dual Coding beschrijft Megan Sumeracki de verschillen tussen de fabel en het bewezen concept.

Leerstijlen zijn gebaseerd op het idee dat lerenden beter leren als je rekening houdt met de manier van leren die hun voorkeur heeft (zoals kinesthetisch, auditief, visueel of verbaal). Lerenden zouden voorkeuren hebben voor manieren van leren en instructies moeten volgens deze mythe worden afgestemd op deze voorkeuren om het leren te maximaliseren. Aan de andere kant stelt dual coding voor om modaliteiten te combineren, specifiek visueel en verbaal, om het leren te verbeteren, ongeacht individuele voorkeuren. Verbale en visuele gegevens worden dan middels twee aparte maar ook gelijktijdig opererende mechanismen, verwerkt in het werkgeheugen alvorens ze worden opgenomen in ons langetermijngeheugen (zie Combineer woord en beeld).

Sumeracki bespreekt in deze bijdrage een paper van Cuevas en Dawson uit 2018 waarin een experiment wordt beschreven waarbij dual coding wordt vergeleken met leerstijlen. De onderzoekers hebben o.a. de zogenaamde ‘leerstijlen’ van de studenten in kaart gebracht, en scheidden data om te kijken hoe de zogenaamde auditieve studenten presteerden wanneer ze willekeurig werden toegewezen aan elk van de twee leercondities (woorden lezen en beelden, of woorden lezen en auditief), en hoe de visuele studenten presteerden wanneer ze willekeurig werden toegewezen aan elk van de twee leercondities. De studenten zijn ook willekeurig toegewezen aan ofwel een auditieve leeractiviteit ofwel een visuele.

De uitkomst van het experiment liet zien dat de resultaten sterk in het voordeel waren van dual coding. Ondanks hun veronderstelde leerstijl herinnerden studenten zich meer van de inhoud wanneer ze zich in de visuele leerconditie bevonden, waarin dus woord en beeld werden gecombineerd.

Volgens de auteur zouden we geen leerstijlen meer moeten inventariseren. Volgens Megan Sumeracki lijkt het idee achtrer de mythe aantrekkelijk omdat het individualiteit omarmt. Het kan echter zelfs schadelijk zijn omdat we daardoor effectieve leerstrategieën kunnen onthouden aan groepen lerenden. Zij geeft aan dat het labelen van lerenden kan leiden tot beperkte leermogelijkheden, omdat ze wellicht denken dat ze alleen optimaal kunnen leren in hun geprefereerde format. Lerenden kunnen ook terugschrikken voor inhoudsgebieden die van nature niet goed aansluiten bij hun “leerstijl”, zoals anatomie omdat daarbij veel gebruik wordt gemaakt van visualisaties.

Sumeracki concludeert dat dual coding lerenden in staat stelt om verschillende leervormen te combineren en daarmee hun leervermogen te vergroten. Door dual coding te omarmen, moedigen we lerenden aan om uit hun comfortzone te stappen en te profiteren van verschillende leervormen. Beperk lerenden niet met het idee van leerstijlen. Zij stelt onder meer:

learning styles feels limiting, and dual coding feels empowering