Vanochtend heb ik met de nodige ergernis het essay "Zie mij hoor mij lees mij volg mij" van Wilma de Rek in de Volkskrant gelezen. De Rek geeft hierin af op Twitter. Dankzij Twitter zouden mensen zich beter voor doen dan zij zijn. Twitter als circus der ijdeltuiten. Ik heb even overwogen om hier een reactie op te schrijven, maar heb besloten mijn energie niet te verspillen aan dergelijke 'web 2.0-neanderthalers'. Traditionele media besteden eerst geen aandacht aan nieuwe technologieën (uit onkunde), vervolgens bekritiseren zij nieuwe media (uit onkunde en angst), waarna zij proberen nieuwe media te incorporeren. So be it.
Wie je bepaald geen Twitter-fobie kunt toe dichten, is Howard Rheingold. Rheingold heeft een zeer uitvoerige beschouwing gegeven over zijn redenen om Twitter wel te gebruiken. Volgens Rheingold moet je leren om te gaan met Twitter.
The difference between seeing Twitter as a waste of time or as a powerful new community amplifier depends entirely on how you look at it – on knowing how to look at it.
Maar dat lijkt nu net iets wat de Twitter-luddites niet willen doen.
(via Stephen Downes)
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Dat is ook wel weer makkelijk. De constatering dat de meesten nadenken over wat ze op twitter zetten, en sommige dingen dus niet, klopt wel denk ik. En de bulk van de mensen gebruikt twitter uiteindelijk niet zoals het kan, maar op allerlei andere manieren. Daar kunnen mooie dingen uit ontstaan, of het wordt een brei van informatie over wat mensen op brood doen ’s ochtends.
Rheingold is te zien en horen op de eerst volgende MoMo (1 juni). Wordt erg interessant.
Met name het feit dat een journaliste na 77 tweets en wat volgers en volgenden de uitspraken doet vind ik niet echt sterke onderzoeksjournalistiek. Ben het meer eens met Howard dus, je bepaalt zelf wat je leest en hoe je Twitter gebruikt..net als TV kijken toch..aan of uit.