Opvattingen van werkgevers, werknemers en onderwijsinstellingen over microcredentials

In de bijdrage How Do Microcredentials Stack Up? Part 1 komt Jackie Pichette van de Higher Education Quality Council of Ontario aan het woord. Zij heeft onderzoek gedaan naar opvattingen van werkgevers, potentiële lerenden en onderwijsinstellingen over microcredentials. Wat valt daarbij op?

• Microcredentials kunnen inspelen op de maatschappelijke behoefte om mensen voor te bereiden om zich aan te passen en te functioneren in turbulente tijden. Daarvoor heb je namelijk korte, betaalbare en flexibele programma’s nodig die de vaardigheden en kennis die volwassenen al hebben aanvullen en hen helpen vooruit te komen en zich te ontwikkelen op de arbeidsmarkt.
• Er is echter veel verwarring rond de definitie van een ‘microcredential’. De onderzoekers definiëren een microcredential als een representatie van leren, toegekend voor het voltooien van een kort programma dat is gericht op een specifieke set van competenties (vaardigheden, kennis, houdingen), die soms is gerelateerd aan andere getuigschriften.
• Bijna 75% van de ondervraagde Canadezen in de werkende leeftijd -die niet deelnamen aan postsecundair onderwijs- toonde interesse in microcredentials voor ofwel professionele ontwikkeling, persoonlijke ontwikkeling, of beide. Zij vinden snelle, gerichte programma’s voor het bereiken van hun huidige en toekomstige doelen belangrijk. De respondenten onderstrepen het belang van flexibiliteit en betaalbaarheid als aantrekkelijke kenmerken van microcredentials. Verder vinden zij erkenning door de werkgever belangrijk.
• Ongeveer 60% van de ondervraagde werkgevers vindt een microcredential belangrijk als blijk van vertrouwen in de vaardigheden van een toekomstige werknemer. Ongeveer twee derde van deze groep respondenten vindt een directe relatie met een specifieke baan belangrijk. Ook vinden zij gebaseerd zijn op competenties en/of geaccrediteerd zijn belangrijk.
• Bijna 70% van de werkgevers zegt zeer positief ten opzichte van microcredentials te staan als ze op competenties zijn gebaseerd, aansluiten bij de bedrijfstak en flexibel zijn.
• De onderzoekers hebben ook ontdekt dat de meeste Canadese onderwijsinstellingen al microcredentials aanbieden of van plan zijn dit in de toekomst te doen. Ongeveer 90% van de ondervraagde instelling gaf aan dat hun programma’s gericht zijn op werkende volwassenen die van beroep willen veranderen of op werknemers van industriële partners. Afstemming met de sectoren wordt erg belangrijk gevonden, evenals een gemeenschappelijk begrip of gemeenschappelijke definitie en kortlopend en competentiegericht onderwijs.
• Werkgevers, potentiële lerenden en onderwijsinstellingen denken verschillend over het kunnen stapelen van microcredentials tot een certificaat of diploma. Canadese onderwijsinstellingen zijn zeer geïnteresseerd in deze ‘stapelbaarheid’. Werkgevers en potentiële lerenden hebben hier minder belangstelling voor.

Het interessante van deze bijdrage is dat verschillende perspectieven op microcredentials aan bod komen. Dikwijls wordt alleen het perspectief van één van de betrokken belanghebbenden belicht.

Deze bijdrage illustreert ook het belang om als werkgevers, werknemers en onderwijsinstellingen over dit onderwerp met elkaar in gesprek te gaan. Ik vind het bijvoorbeeld opvallend dat universiteiten de minimale norm van 5 ECTS (=140 uur) voor een ‘microcredential’ willen hanteren. Is dit ook wat werkgevers en werknemers als een ‘kort programma’ beschouwen?

This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.