Bij augmented reality (AR) worden digitale elementen (zoals informatie) via een computer als een extra laag aan de werkelijkheid toegevoegd. Wat nog steeds onhandig is, is dat je apparaten nodig hebt om AR te kunnen gebruiken. De start-up Mojo Vision is echter bezig om hiervoor contactlenzen te ontwikkelen.
Een voorbeeld van een toepassing van AR is: je kijkt door de camera van je smartphone naar een gebouw en je krijgt een korte video te zien over de historie van het gebouw. Door gebruik te maken van contactlenzen zie je de extra laag op een meer natuurlijke manier. Je aandacht blijft daardoor gericht op de werkelijkheid om je heen.
Emory Craig bespreekt in Mojo Vision’s AR Contact Lenses for your Eyes de techniek (een miniatuur display, direct voor je pupil; de elektriciteit is een belangrijk aandachtspunt), toepassingen en ethische aspecten.
Bij toepassingen gaat het vooral om voorzieningen voor slechtzienden. Maar er wordt ook het voorbeeld gegeven van het verstrekken van extra informatie aan brandweermensen in actie.
Bij ethische aspecten gaat het vooral om de data die deze lenzen genereren, en waarover Mojo Vision gaat beschikken. Met name als gebruik gemaakt wordt van eye-tracking -er wordt geregistreerd waar de gebruiker naar kijkt- dan is dat best een ‘dingetje’. Vooral als data gedeeld kunnen worden met overheden en adverteerders (maar natuurlijk ook werkgevers).
Emory Graig schrijft ook terecht:
However, it’s not just a question for the users of AR contact lenses but the public as well. Our initial social experiment in this area with Google Glass was a disaster. And with Glass, you could at least tell when someone was using it.
Met andere woorden: worden deze lenzen maatschappelijk geaccepteerd?
Volgens Graig worden “immersive technologies” op deze manier meer in ons dagelijks leven geïntegreerd. AR en ook VR worden deel van ons leven, net zoals ons natuurlijke gezichtsvermogen. Volgens de auteur is het vooral de vraag hoe we het zullen gebruiken.
Mijn opmerkingen
Dit is natuurlijk een intrigerende ontwikkeling voor de langere termijn. ‘Wearable computing’ in optima forma. Vanuit de optiek van leren, opleiden en onderwijs bieden deze contactlenzen ook kansen voor performance support (‘just-in-time’ ondersteuning in de context van je werk) en leren binnen authentieke contexten. Je kunt je ook voorstellen dat je niet alleen informatie gepresenteerd krijgt, maar bijvoorbeeld ook verwerkingsvragen kunt beantwoorden.
De ethische vraagstukken zijn inderdaad overduidelijk aanwezig. Je wilt bijvoorbeeld niet geconfronteerd worden met advertenties op basis waarvan je kijkt (op basis van je click-gedrag is al erg). Je wilt sowieso niet dat gemonitord wordt waar je naar kijkt. ‘Kijken’ is een proces dat zich ook meer onbewust voltrekt dan online surfen.
Verder heb ik wel nog wat aarzelingen bij het gebruikersgemak. Hebben de contactlenzen echt toegevoegde waarde in vergelijking met een smartphone? Hoe de-activeer je deze toepassing, behalve door de lenzen uit te doen? De extra lagen kunnen immers ook afleidend werken (ik denk aan het verkeer). Belemmert de extra laag niet het gewone zicht? Wat doe je met mensen die fysiek last hebben van het dragen van lenzen (ik ben jaren geleden niet voor niets gestopt met het dragen van contactlenzen)?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie