Nick Shackleton-Jones heeft een prikkelende bijdrage geschreven, waarin hij pleit voor meer storytelling op het gebied van e-learning. Daarbij bekritiseert hij tevens de befaamde vergeetcurve van Herman Ebbinghaus.
Ebbbinghaus heeft in 1885 onderzoek uitgevoerd naar het menselijk geheugen. Hij liet zien dat mensen feiten snel vergeten (33% ervan al na een dag). Op basis hiervan pleiten cognitief psychologen ervoor om zeer regelmatig te oefenen. Volgens Shackleton-Jones heeft Ebbinghaus echter één belangrijke fout gemaakt: de feiten die Ebbinghaus de proefpersonen liet bestuderen waren volstrekt betekenisloos voor hen. Terwijl je juist zaken onthoudt, omdat ze betekenis voor jou hebben. Ebbinghaus maakt volgens de auteur deel uit van een filosofische traditie waarbij ratio en emotie gescheiden worden.
Emotie geeft betekenis
Je moet feiten echter juist emotionele betekenis geven, stelt Nick Shackleton-Jones. De leerinhoud moet persoonlijk significant zijn voor lerenden. Dat bevordert het onthouden. Stap daarom af van het oefenen, oefenen, oefenen om dingen te onthouden. Hoe dieper de persoonlijke betekenis, des te minder vaak je iets hoeft te herhalen om te leren.
Stel daarom het individu centraal bij het ontwerpproces van leerinterventies. Het gaat over diens ervaringen en betekenis. Onthouden is volgens Shackleton-Jones dan een constructief proces waarbij lerenden opnieuw creëren. Verhalen spelen daarbij een belangrijke rol. Verhalen vertellen komt ook in elke cultuur voor. Door het vertellen en beluisteren van verhalen onthouden mensen zaken, omdat ze belangrijk voor hen zijn. Zintuigen spelen daarbij ook een belangrijke rol. Reacties vormen de basis van wat we onthouden.
Plakfactor
Nick Shackleton-Jones heeft een punt als hij stelt dat de inhoud bij Ebbinghaus’ onderzoek -en veel cognitief psychologisch onderzoek- weinig betekenis heeft voor lerenden. Eén van de redenen is dat je daardoor beter experimentele en controlegroepen kunt inzetten. Aan de andere kant moeten we niet vergeten dat we bepaalde zaken eerst moeten leren, voordat we ze kunnen gebruiken en er betekenis aan kunnen ontlenen. Ik denk bijvoorbeeld aan het leren van sommen.
Dat maakt het belang van verhalen voor het onthouden van concepten, natuurwetten, verbanden, enzovoorts echter niet minder belangrijk. In dit verband is de theorie over De Plakfactor zeer relevant: welke elementen bepalen of een verhaal wordt onthouden? Deze plakfactor heb ik eerder uitgebreid toegelicht.
Maar het gaat dus om de combinatie. ‘Retrieval practice’ en ’storytelling’ hebben elk een waardevolle positie op het gebied van leren, opleiden en onderwijs.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie