Zoekacties op internet leveren lang niet altijd bruikbare informatie op. Je komt vaak bij heel andere onderwerpen terecht, dan waar je naar op zoek was. Dat is een bekend verschijnsel, dat volgens Jeff Stibel wel eens een neurologische verklaring zou kunnen hebben (het vrijkomen van dopamine):
When dopamine levels increase, you're inclined to do whatever it takes to maintain the "high" they generate, but when the levels decrease, you start to look for something new or a "distraction " to replace that hit.
Stibel suggereert ook dat het succes van Twitter hier uit te verklaren is (instant gratification). Hij geeft vijf tips die 'afleiding' moeten voorkomen. Drie tips zijn allesbehalve origineel (goed slapen en eten, stress en woede reduceren). Eén tip is een heel erge open deur (kijk uit voor tijdverspillers). De laatste tip luidt:
Work smarter, not longer: If you're working too hard or long hours without a break, your brain will seek out diversions at some point — whether you want it to or not. Schedule breaks in advance; you're better off putting in six productive hours than of 10 hours of mindless search engine trolling or social networking.
Aan het eind van zijn bijdrage vraagt Jeff Stibel zich af of de death of the attention span niet ook overdreven wordt. Bij de introductie van de TV en afstandsbediening werd immers hetzelfde gevreesd.
Behalve dat, heeft online surfgedrag ook voordelen. Je stuit toevallig op nieuwe informatie, die je kunt verwerken (serendipity learning, toevallig leren). En lees ook Donald Clark die schrijft over een onderzoek waaruit zou blijken dat zoeken op internet slimmer maakt (een verwijzing naar de bron ontbreekt helaas).
Leidt online zoeken tot afleiding of tot 'toevallig' leren? Het licht er maar aan hoe 'slim' je er mee omgaat.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie