Het hoger onderwijs past steeds vaker e-learning toe maar weet eigenlijk weinig over hoe je online programma's moet organiseren en wat zij opleveren (financieel en inhoudelijk). Dat is de strekking van Online Education's Great Unknowns, dat zich baseert op de uitkomsten van een recent Amerikaans onderzoek. Deze studie laat ook onder meer zien dat online leren voor instellingen goedkoper kan zijn, maar voor studenten duurder.
Het is natuurlijk lastig -eigenlijk ondoenlijk- om de kwaliteit van online leren af te zetten tegen de kwaliteit van face-to-face leren. Maar het is toch eigenlijk te gek voor woorden dat 45% van de bestuurders van instellingen voor hoger onderwijs geen idee geeft of online leren wat betreft pecunia meer of minder kost dan 'traditioneel' leren. Vooral omdat 'kostenbesparing' voor deze instellingen de belangrijkste 'business driver' is.
Ik denk dat je over het algemeen kunt stellen dat er binnen het onderwijs (en zeker niet alleen het hoger onderwijs) interventies worden gepleegd die geen of een onduidelijke relatie hebben met bepaalde doelstellingen. Daarnaast wordt lang niet altijd gemonitord of interventies bijdragen aan die doelstellingen. Dat is ook vaak complex. Ik ben de laatste die alles wil kwantificeren. Doelen moeten vooral motiverend zijn, niet altijd meetbaar.
Maar binnen het onderwijs slaan we daarbij wel eens door.
Illustratief vind ik de deelname aan aanvullend gefinancierde projecten. Wordt voldoende kritisch gekeken wat al die projecten nu daadwerkelijk op hebben geleverd?
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Helemaal mee eens. In het VO gebeurt vaak precies hetzelfde. Met trots worden heel vaak nieuwe (gesubsidieerde) projecten binnengehaald. Vaak door “subsidiejagers” binnengehaald die meestal op grote afstand van de dagelijkse praktijk staan. “Goede” docenten krijgen uren om mee te werken en vervolgens verdwijnen deze van de lesvloer. Als deze projecten nu ook eens iets voor de leerlingen zouden opleveren, dan kan is daar nog mee te leven, maar het lijkt erop dat scholen en vooral stichtingen voornamelijk het voor de plaquette op de muur doen. Een bijkomstigheid is het zogenoemde “afromen”. (Te veel) Uren schrijven, spook projectleden (projectleden die wel op de lijst staan, maar niks doen) en niet kritisch kijken naar wat ontwikkeld (zou moeten) worden. Een echte controle ontbreekt. Daar zou ook vanuit de politiek meer aandacht aan besteed moeten worden!
Met een kritische oog naar projecten kijken is niet verkeerd, denk wel waarom je dit wilt doen en bouw aan de toekomst. Anders ontwikkel je chaos en doe je straks aan allerlei initiatieven mee en weet je niet meer waarom.