Nuttige onwetenheid en co-creatieve didactiek

Willem Karssenberg mailde mij de afgelopen week het paper Unlearning How to Teach van Erica McWilliam. De auteur stelt hierin dat onze gewoontes op het gebied van leren en doceren 'dodelijk' zijn in onze huidige samenleving, die een veel groter beroep doet op zaken als creativiteit en probleemoplossend vermogen (high concept/high touch). Zij pleit in navolging van Zigmunt Bauman voor een leercultuur waarin veel meer ruimte is voor experimenteren en co-creatie in plaats van uitleg via instructie.

In Bauman’s “liquid-modern” social world, the work of assembling and structuring new social relations is no more important than the work of “keeping them eminently dismantlable” (p.22). His focus moves beyond the individual and the cognitive to incorporate the moral and the aesthetic, and the interplay among these various social elements

Voor de docent impliceert dit niet zo zeer dat h/zij meer begeleider moet worden, maar 'bemoeial' (meddler). De docent kan niet meer alles weten, en moet ook niet meer alles weten. Zolang je maar weet hoe je kennis kunt opdoen, en de beschikking hebt over een krachtig 'leernetwerk'. McWilliam spreekt van "useful ignorance" als een gelegenheid voor didactische mogelijkheden.

Rather than teachers delivering an information product to be ‘consumed’ and fed back by the student, co-creating value would see the teacher and student mutually involved in assembling and dissembling cultural products.

Het pleidooi van Erica McWilliam voor een "co-creative pedagogy" kom je -in andere bewoordingen- wel vaker tegen. Het mooie van haar paper is vooral de verbinding die zij legt tussen zeer diverse bronnen (zoals Richard Florida, Daniel Pink en Zigmunt Bauman). Ondanks dat het paper twee jaar oud is, vind ik haar betoog daarom nog steeds lezenswaardig.

Bizar: je kunt het artikel voor 23 pond in HTML- of PDF-formaat kopen of als Word-document gratis downloaden (via Google kun je ook een html-versie van dit bestand bekijken).