Ed Webb doet in de laatste Educause Quarterly verslag van zijn ervaringen met het gebruik van social media binnen een cursus over o.a. media en massacommunicatie. Studenten moesten een weblog bijhouden en andere weblogs volgen. Verder werd onder meer een wiki ingezet en werden studenten aangemoedigd om Diigo als social bookmarking tool te gebruiken. Webb schrijft onder meer:
The subject matter clearly lent itself to, even demanded, that students engage directly with a wide range of media, from books to blogs to video.
Bij de start van de cursus heeft Webb geïnventariseerd welke tools de studenten al gebruiken. Alle 21 hadden een Facebook account, één student had een blog, en niemand gebruikte Twitter. Ook viel op dat sprake was van grote verschillen wat betreft ICT-vaardigheden, en kennis en ervaring met webbased applicaties.
Webb wilde in zijn cursusontwerp ook principes van het connectivisme terug laten komen (o.a. studenten in aanraking komen met zo veel mogelijk -liefst primaire- bronnen; gebruik maken van een flexibele en open opzet; studenten een actieve inbreng geven en hen stimuleren gebruik te maken van een breed netwerk).
In zijn artikel gaat Webb uitgebreid in op de technologieën die hij heeft toegepast, en hie hij ze heeft geïntroduceerd. Van elke tool beschrijft hij ook wat kwam kijken bij de acceptatie ervan, en wat de specifieke voordelen waren.
Over het algemeen valt op dat een aantal studenten met name moeite heeft met een ander pedagogisch-didactisch paradigma. Wat bijvoorbeeld opvalt is dat een aantal studenten het lastig vond om te gaan met een dynamisch ontwikkelende wiki. Zij hadden liever een statische syllabus. Ook bleek dat niet alle studenten uit zichzelf betrokken lezers werden van de weblogs van andere studenten. Zij volstonden met het posten van de eigen -verplichte- blogbijdragen. Dat gold ook voor het gebruik van Diigo. Webb betreurt het achteraf dat hij gebruik ervan niet verplicht heeft gesteld. Hij heeft bookmarks van studenten tijdens de lessen besproken, maar dat bleek onvoldoende.
Uit de cursusevaluatie bleek dat lang niet elke student enthousiast was over het gebruik van social media, hoewel meer studenten positief waren dan negatief. Webb merkt ook op dat studenten sterk verschilden wat betreft tevredenheid. Hij schrijft daarover:
Neither all the praise nor all the criticism related to the use of digital technologies in the course: a couple of those less happy with the course wanted different emphases in the material, with more concentration on traditional media, for example.
Webb merkt op dat studenten verschillende voorkeuren hebben voor leren. Er is een groep die meer sturing en structuur wil, terwijl een andere groep juist enthousiast is als zij participeren in een open cursus. Volgens hem gaat het om het vinden van de juiste balans. Daarnaast is hij onder meer van plan om studenten met meer affiniteit met nieuwe technologie aan te stellen als 'gids'.
Wat deze casus volgens mij duidelijk maakt, is dat het complex is om principes van het connectivisme te integreren binnen bestaande, docentgecentreerde, onderwijsconcepten. Webb wil een open en flexibele structuur, maar verplicht studenten wel om bepaalde tools te gebruiken (hij lijkt dat zelfs als voorwaarde voor succes te gebruiken). Dat kan botsen. Zie ook mijn eerdere opmerkingen hierover.
Daarnaast vergt het volgens mij behoorlijk wat inspanningen om studenten, die hun hele leven lang docentgecentreerd onderwijs hebben 'genoten', binnen een ander paradigma te laten leren. Verder valt inderdaad op dat de huidige generatie studenten zeer divers is wat betreft het gebruik van social media. Tenslotte vind ik de resultaten van deze casus positief als je rekening houdt dat Webb zijn studenten heeft geconfronteerd met een dubbele innovatie: leren volgens een ander paradigma, met nieuwe technologieën.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie