Ik heb al een paar dagen een poster van GroenLinks achter mijn raam hangen. Sinds gisteren heb ik ook een Twibbon aan mijn Twitter-profiel toegevoegd. Op mijn weblog wil ik daarom niet achter blijven, en kleur bekennen. Daarbij schets ik ook een stukje persoonlijke achtergrond die van invloed is op deze keuze.
Vervolgens ben ik gaan studeren, en vrij snel lid geworden van de studentenvakbond AKKU in Nijmegen. Ik heb onder meer deelgenomen aan de organisatie van de bezetting van het Erasmusgebouw in 1985. Die door Deetman voorgestelde basisbeurs zou immers de toegankelijkheid van het hoger onderwijs in gevaar brengen….
Mijn studie was behoorlijk politiek geëngageerd. Eén van de vakken heette bijvoorbeeld ‘staatstheoretische aspecten van de volwasseneneducatie’. We discussieerden veel over de rol van de overheid, maatschappelijke ongelijkheid en de rol die educatie daarbij kon spelen. Bij verkiezingen twijfelden veel docenten en studenten -waaronder ik- tussen partijen als PSP, CPN en PPR. We droomden over een middelgrote partij links naast de regenteske PvdA. De SP speelde landelijk nog geen rol van betekenis.
Toen de oprichting van GroenLinks werd aangekondigd, heb ik me dan ook meteen aangemeld bij de toenmalige Vereniging GroenLinks. Ik was één van de eerste rechtstreekse leden, zeker ik Nijmegen. Ik bezocht het eerste chaotische congres van de Vereniging GroenLinks waar onder meer ook Paul Rosenmöller, Marijke Vos, Maarten van Poelgeest en Rik Grashoff aanwezig waren.
Ik heb korte tijd deel uitgemaakt van de steunfractie in Nijmegen, maar ben met name als bestuurder actief geweest. Eerst als afdelingssecretaris, daarna als afdelingsvoorzitter. In de periode 1995-1997 ben ik secretaris publiciteit van het landelijk bestuur geweest, dat onder leiding stond van de geweldige en veel te vroeg overleden Ab Harrewijn. Ik ben onder meer verantwoordelijk geweest voor de eerste website en voor TV-spotjes waarin we bewust gebruik maakten van de populariteit van Paul Rosenmöller. Daarna ben ik weer lokaal actief geweest als afdelingsvoorzitter, om vervolgens enkele jaren lid en voorzitter te zijn geweest van de Partijraad van GroenLinks (met als dieptepunt de kwestie Pormes).
Na zo’n twintig jaar actief te zijn geweest, had ik het wel even gehad met GroenLinks. Ik stoorde me aan de soms ‘zure sfeer’ en het drammerige karakter van enkele leden. Veel discussies had ik al vaker mee gemaakt, en ik had geen zin meer in urenlange vergaderingen. Maar ik bleef lid. Tijdens een bijeenkomst over onderwijs heb ik nog even het kersverse kamerlid Jesse Klaver de hand gedrukt. “Ah, jij bent onze specialist op het gebied van elektronische leeromgevingen”, sprak hij.
Vier jaar geleden heb ik met het schaamrood op mijn kaken gezien hoe GroenLinks zichzelf bijna ten gronde richtte. Ik heb me na de verkiezingen zelfs afgevraagd of GroenLinks nog wel bestaansrecht had. Het was immers de bedoeling dat GroenLinks een middelgrote partij zou worden, een potentiële regeringspartij. Daar was ik lid van geworden.
Ik bleef echter lid. De verbinding van opkomen voor klimaat en milieu, internationale solidariteit en sociale rechtvaardigheid is uniek in ons politieke landschap. Ik hoopte dus op betere tijden. Die kwamen er onder Bram van Ojik, de redelijk snel orde op zaken wist te stellen.
En toen kwam Jesse. “Wat doet hij nou?”, vroeg ik me af toen hij met vier zetels riep dat we Nederland gingen veranderen. Halverwege de jaren negentig zou hij hierom zijn weggehoond. “Wat doet hij nou?”, vroeg ik me af toen hij enorme zalen liet afhuren voor zijn meet ups. Want hoe zou zijn team die vol krijgen? “Wat doet hij nou?”, vroeg ik me af toen hij riep premier te willen worden van Nederland. Maar met een aantal partijen van ongeveer gelijke omvang is ook dat best denkbaar.
Jesse Klaver heeft laten zien dat mensen het waarderen dat je visie, ambitie en lef hebt. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Ik heb het in Nijmegen aan den lijve ervaren bij de meet-up in De Vereeniging. Ondanks de dertig centimeter sneeuw was de zaal praktisch vol. Het publiek was jong, en deels ook geen lid. Bij de garderobe hoorde ik jongeren vertellen dat dit hun eerste politieke bijeenkomst was. De avond duurde geen vele uren, maar bestond uit een krachtig programma van ongeveer anderhalf uur. De sfeer was opgewekt, en Jesse ging serieus in op verschillende vragen. Ik herkende nog steeds het enthousiaste kamerlid die mij jaren eerder als ELO-specialist had begroet.
Ik heb sinds die tijd menig interview met hem gezien. Het valt me op dat hij een consistent verhaal heeft, en de koers van GroenLinks heel helder naar voren weet te brengen. En ja: ik heb ook soms wat moeite met de enorme aandacht voor de persoon, en vind het ‘Messias-achtige’ beeld dat geschetst wordt, overdreven.
Je kunt echter het succes van GroenLinks niet los zien van de persoon van de lijsttrekker. Dat was al zo ten tijde van Paul Rosenmöller, die zelfs in staat was een zaal agrariërs in Wychen enthousiast te krijgen. Nu werkt dat nog sterker, mede dankzij de vele ‘oude’ en ‘nieuwe’ media. Niet alleen het persoonlijke is politiek, het politieke is ook persoonlijk.
Ik vind dat Jesse’s visie, ambitie en lef beloond mogen worden in tijden waarin veel politici hun kop niet boven het maaiveld durven te steken. Verder sta ik inhoudelijk nog steeds achter GroenLinks, ook al ben ik het niet altijd met elk punt eens.
Een partij als D66 vind ik op economisch terrein te rechts. D66 wil inkomensverschillen niet verkleinen, het eigen risico in de zorg op € 450 houden, het ontslagrecht verder versoepelen en zzp-ers geen arbeidsongeschiktheidsuitkering geven (tenzij men die zelf commercieel afsluit). Je stemt wat mij betreft niet alleen vanwege een onderwijsparagraaf op een bepaalde partij.
De SP vind ik cultureel conservatief. Als het er op aankomt, neemt men geen noodzakelijke milieumaatregelen. Ook vind ik hen te anti-Europa. De Partij van de Dieren en de Piratenpartij komen niet in aanmerking omdat ik in 1989 bewust heb gekozen lid te worden van een partij die krachtenbundeling op ‘links’ wilde en regeringsverantwoordelijkheid niet uit de weg gaat. De versplintering op links baart me zorgen en gaat m.i. ten koste van de invloed van progressieve politiek en van het vermogen om onze samenleving te veranderen. Bovendien zijn hun belangrijkste punten ook bij GroenLinks in goede handen. Denk aan Linda Voortman’s verzet tegen de ‘sleepwet’.
En de PvdA? Ach, de PvdA. Ik heb het idee dat de houdbaarheidsdatum van deze partij is verstreken. De afgelopen jaren heeft men meegewerkt aan het vergroten van de kloof tussen arm en rijk. Hoe men met de ouderenzorg is omgegaan, vind ik onvergefelijk.
Volgens mij hebben we op termijn voldoende aan een conservatief-linkse partij (SP) en een progressief-linkse partij (GroenLinks).
Samenvattend stem ik woensdag a.s. overtuigend voor GroenLinks:
- Omdat ik al sinds de oprichting lid van deze partij ben.
- Omdat GroenLinks onze samenleving daadwerkelijk schoner en socialer wilt maken, daarin steeds de balans zoekt en noodzakelijke vergaande maatregelen niet schuwt. Als je de wereld socialer en groener wilt maken, kun je moeilijk alles bij het oude laten. Ook is GroenLinks één van de weinige partijen die verder kijkt dan de Nederlandse neus.
- Omdat GroenLinks kans maakt eindelijk die middelgrote progressieve partij te worden, mogelijk zelfs de grootste progressieve partij.
- Vanwege de aansprekende lijsttrekker.
- Omdat andere partijen om inhoudelijke en/of strategische redenen voor mij geen alternatief zijn.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geweldig goed verwoord Wilfred. Ook ik was bij die eerste onderwijs ontmoeting, met nog een schuchtere ambitionele ‘jonge’ Jesse. Maar open om te luisteren en bereid om een visie neer te zetten op onderwijs en andere politieke zaken. Geweldig dat we op basis van empathie, possitiviteit EN inhoudelijkheid zo’n geweldige beweging in gang brengen. Laten we dat na 15 maart instandhouden houden en verder uitbouwen. Ik krijg er inspiratie door. Ja ook in stem gaat naar groenlinks .
Mooi verwoord Wilfred. Inspirerend zoals groenlinks met Jesse campagne voert. Positief, inhoudelijk, en gericht op de toekomst. Ook mijn stem gaat naar groenlinks
Net als jij was ik ook GL-lid van het eerste uur (daarvoor PPR). Mijn twijfel geldt het feit dat dit GL zelfs zónder regeringspartij te zijn al tot voor mij onverteerbare compromissen in staat bleek (als gedoogpartner vóór Kunduz, vóór afschaffen basisbeurs, vóór ‘superprovincie’, lerarenregister, Onderwijs2032), en nu een bepaald slappe onderwijsparagraaf heeft (met een onzichtbare woordvoerder).
Jesse heeft inderdaad veel mooie woorden. Maar uiteindelijk wegen de daden het zwaarst.
Daden wegen inderdaad het zwaarst en niet alleen beloften. Kunduz was een blunder, maar wel vijf jaar geleden. Met de afschaffing van de basisbeurs had ik geen moeite. Ik heb me immers tegen de invoering ervan verzet. Ik heb ook geen problemen met zaken als het lerarenregister. Al moet de uitvoering beter. Dat je als fractie met vier mensen een scherpe focus legt en kijkt waar je je op kunt profileren, snap ik. Dat de onderwijswoordvoerder zich meer profileert op ‘groen’ is m.i. begrijpelijk. Binnen een grotere fractie moet dat anders worden. Maar dan moet die fractie wel groter worden.
De nodige teleurstellingen herken ik.
Toch blijf ik een trouwe GroenLinkser.
Mijn hele leven stem ik GroenLinks of vroeger een van de voorlopers.
Democratische groet,
Hans,
Jouw reacties zaten vreemd genoeg in de spam box. Vandaar dat het even duurde voor ze gepubliceerd zijn.