Waarom Kodak de boot heeft gemist (en wat opleidingen daarvan kunnen leren)

Kodak was ooit één van de belangrijkste bedrijven ter wereld. Ze bestaan nog steeds, maar met een marktwaarde van minder dan een miljard dollar. Als verklaring wordt vaak gegeven dat Kodak de boot op het gebied van digitale technologie volledig heeft gemist. Maar is dat de werkelijke verklaring?

Volgens Scott Antony niet. De eerste digitale camera is in 1975 door een medewerker van Kodak ontwikkeld. Kodak heeft heeft de technologie dus uitgevonden, maar niet op de juiste manier doorontwikkeld. Zij hebben overigens wel eenvoud omarmd (wat vaak wordt ontkend), en geïnvesteerd in de site Ofoto waarmee gebruikers foto’s online konden delen.

Kodak wilde echter dat mensen Ofoto zouden gebruiken voor het printen van digitale foto’s. Fuji, daarentegen, heeft juist geïnvesteerd in nieuwe kansen, naast hun producten op het gebied van film. Op dit moment haalt Fuji met name inkomsten uit oplossingen en producten in de gezondheid, document management en electronica.

In feite heeft Kodak, aldus Anthony, verzuimd om daadwerkelijk nieuwe businessmodellen te omarmen die mogelijk worden gemaakt door disruptieve veranderingen. Kodak heeft zich niet gerealiseerd dat online foto’s delen de nieuwe business is, en niet slechts een manier was om de printindustrie uit te breiden.

Vraag je volgens Anthony dus af welk probleem van klanten jij kunt oplossen, en niet wat jij aan producten en diensten te bieden hebt. Kijk vooral naar de kansen die de disruptie biedt: welke nieuwe businessmodellen kun je realiseren? En welke capaciteiten heb je nodig om die kansen te benutten?

De auteur meent dat Kodak het talent, het geld en zelfs de vooruitziende blik had om de transitie te maken. Ze hebben echter onvoldoende nieuwe businessmodellen gebruikt en zich onvoldoende afgevraagd welk probleem zij konden oplossen.

Persoonlijk denk ik dat deze lessen vooral van toepassing zijn op de markt van een leven lang leren. Het probleem van deze doelgroep is met name dat zij op een zo efficiënt mogelijke manier bij moeten blijven op hun vakgebied, dat zijn complexe problemen moeten kunnen oplossen, en niet dat men zo nodig een diploma wil behalen.