Ik heb echt uitgezien naar de keynote van Michael Wesch. En ik heb genoten. Niet dat hij me veel nieuws heeft verteld. Maar zijn humoristische manier van presenteren, en de opbouw van zijn verhaal waren bewonderenswaardig.
Wesch illustreerde dat web 2.0 vooral een culturele revolutie is, die van invloed is op relaties tussen mensen. En daar is hij als cultureel antropoloog vooral in geïnteresseerd. Wesch heeft onderzoek gedaan naar het dorpsleven van bewoners in Nieuw Guinea, en gezien hoe een eenvoudig medium als een census boek (een soort bevolkingsregister) gevolgen heeft gehad voor de gemeenschap van een dorp, die verder volledig van de buitenwereld was afgesloten.
Media zijn niet alleen tools, aldus Wesch, en ook geen communicatiemiddelen. Maar instrumenten die relaties helpen vormgeven.
Hij illustreerde dat met voorbeelden van zijn eigen studenten, en met de impact die verschillende toepassingen van social software hebben gehad op de bekendheid van zijn prachtige film Web 2.0: The machine is using us. Wesch stelde dat web 2.0 niet alleen user-generated content stimuleert, maar ook:
- User-generated filtering (via Digg)
- User-generated organisation (via Delicious)
- User-generated distribution (via RSS)
- User-generated commenting (via weblogs)
- User-generated ratings
Deze ontwikkelingen zijn pas een aantal jaren manifest. Wesch citeerde daarbij een bobo van de Amerikaanse TV-zender ABC die enkele jaren geleden niet geloofde dat mensen van passieve consument zouden veranderen in actieve producenten. En nu bevat YouTube binnen zes maanden meer uren video dan de drie grote Amerikaanse TV-netwerken in zestig jaar konden produceren.
Michael Wesch gaf daarbij ook aan dat er dankzij web 2.0 geen massa publiek meer is. Zijn studenten weten bijvoorbeeld niet meer wie op de eerste plaats in de hitparade staat. De diversiteit aan muzieksmaken is dankzij o.a. YouTube sterk toegenomen.
Hij stelde dat terwijl jongeren over zo'n mediarijke omgeving beschikken, het onderwijs vaak nog erg traditionele media inzet. Dat maakt mede, aldus Wesch, dat jongeren wel van leren houden maar vaak niet van onderwijs. Onderwijs is voor jongeren vaak betekenisloos. Daardoor beschouwen zij onderwijs vaak als een wedstrijd waarbij het er om gaat dat je punten haalt. Daarom spreekt Wesch van een ”crisis of significance”. Van echt leren is volgens hem sprake als betekenisvolle connecties worden gecreëerd tussen verschillende fragmenten informatie. Het onderwijs zou zich moeten afvragen
How we can create students who can create meaningful connections.
Zie ook mijn bespreking van een artikel dat Wesch hier onlangs over heeft geschreven.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Geef een reactie