Leren door te structureren in plaats van te instrueren

De ‘theory of change’ kun je niet alleen gebruiken voor innovaties, maar ook als didactische aanpak.

Via Stephen Downes’ OLDaily ben ik beland bij een blogpost van Oliver Quinlan. Hij stelt daarin dat we bij onderwijsontwikkeling te vaak vooral uitgaan van activiteiten, in plaats van leerresultaten. Dat leidt bijvoorbeeld op een te sterke focus op nieuwe technologieën.

Hij pleit ervoor om eerst na te denken wat lerenden zouden moeten/willen leren om vervolgens leerervaringen te ontwerpen die lerenden helpen leeruitkomsten te bereiken. Daarbij zouden lerenden regelmatig moeten controleren of ze nog het juiste pad bewandelen.

Bij leren en onderwijs is dat vaak de bedoeling. Toch wijken we vaak van het pad af, en houden we ons meer bezig met activiteiten en tools, en niet met datgene wat we willen bereiken.

Quinlan meent dat de zogenaamde ‘theory of change’ daarbij kan helpen. Hierbij staan juist lange termijn doelen, meetbare resultaten gericht op de lange termijn doelen en activiteiten centraal. Deze aanpak helpt volgens Quinlan om het overzicht en focus te bewaren, en om onderlinge verbanden te zien. Je maakt aannames expliciet, en je definieert uitvoerbare acties.

Om deze -wellicht wat abstract overkomende- aanpak handen en voeten te geven, is ook een ‘Development Impact & You’-toolkit beschikbaar.

Interessant is ook de toepassing van de theory of change binnen het onderwijs door Ewan McIntosh. Hij illustreert hoe je deze toolkit kunt gebruiken voor onderzoekend leren. De docent biedt dan met de toolkit vooral een structuur die uitdaagt tot leren, in plaats van te instrueren. Volgens Mcintosh worden denkprocessen hierdoor meer zichtbaar.

Ik heb zelf geen praktijkervaring opgedaan met deze aanpak. Wat me wel aanspreekt is de nadruk op leerresultaten en de aandacht voor structuur. Veel lerenden hebben structuur nodig om te leren.