Via de Social Learning Community op Yammer 'liep ik' tegen de blogpost Learning Styles: fable-ous and tragic aan. Blogger BunchberryFern haalt hierin genadeloos uit naar leerstijlen.
Leerstijlen zijn nog steeds erg populair. Zij lijken een verklaring te bieden voor de wijze waarop mensen leren, en voor de vaak gebrekkige aansluiting tussen de onderwijspraktijk en de lerenden. Maar het blijkt een schijnverklaring te zijn.
Er worden in de blogpost dertien modellen van leerstijlen onderscheiden. Deze zijn onderling weinig consistent. De wetenschappelijke onderbouwing ontbreekt veelal. De modellen zijn theoretisch incoherent, en conceptueel verwarrend. Daarnaast blijken de meest effectieve didactische interventies niets met leerstijlen te maken te hebben maar bijvoorbeeld met het bekrachtigen van lerenden, het cognitieve vermogen waarmee de lerende 'binnenkomt', de kwaliteit van de instructie (dus niet de stijl!), de omgeving van de klas of met peer tutoring. Het mooiste citaat uit deze post is m.i. afkomstig van de Britse hoogleraar Frank Coffield:
We do students a serious disservice by implying they have only one learning style, rather than a flexible repertoire from which to choose, depending on the context.
This content is published under the Attribution 3.0 Unported license.
Doet me denken aan een presentatie die ik ooit zag bij Alt C. Daar betoogde de spreker dat leerstijlen voor hem als docent volstrekt irrelevant waren omdat het toch onmogelijk is om rekening te houden met de vele uiteenlopende leerstrategieen van een hele klas. Hij vond dat het zijn taak was om zo gevarieerd mogelijke werkvormen aan te bieden zodat daarbinnen iedere student werd aangesproken. Naar zijn idee was de sleutel tot leren participatie van de lerenden, desnoods door middel van provocatie. Hij vond dat een les waarbij iedereen alleen had toegehoord een ’total waste of time’ was. Het is al jaren geleden en de naam van deze spreker ben ik vergeten, maar zijn boodschap niet.
Ik begeef me maar niet in de discussie over het bestaan of nut van leerstijlen. Het leidt vaak tot een eindeloze discussie en tot slechtere onderlinge verhoudingen.
Voor iedereen die openstaat om er verder over te denken, wijs ik op een artikel van M. David Merrill: Instructional Strategies and Learning Styles: Which takes Precedence? ( http://id2.usu.edu/Papers/5LearningStyles.PDF ).
In dit artikel beargumenteert Merrill dat de beoogde uitkomsten van het leren bepalen hoe het leerproces optimaal moet worden ingericht.
Persoonljke voorkeuren van de lerende(n) kunnen wèl leiden tot accentverschillen. Denk hierbij aan de selectie van het soort en aantal voorbeelden dat wordt gebruikt.
De optimale leerstrategie wordt echter niet bepaald door de voorkeuren van de lerende(n) maar door dat wat moet worden geleerd.
– Marcel